Δεκέμβριος

 

Ο Οκτώβρης έβαψε τα φύλλα, ο Νοέμβρης τα έκοψε, ο Δεκέμβρης τα σκεπάζει με το λινό του σεντόνι. Έτσι συμβαίνουν η ωρίμανση, ο θάνατος και η ταφή, το ένα μετά το άλλο. Ο Δεκέμβρης, «φεγγάρι της αυστηρότητας», «φεγγάρι του λύκου» για τους αρχαίους, αντιπροσώπευε πάντα έναν άκαμπτο άρχοντα.

 

Μαζί του ξεκινάει ο χειμώνας ακόμα κι αν, όπως όλες οι εποχές, δεν ταιριάζει σύμφωνα με το ημερολόγιο. Φτάνει πριν ή μετά τις ημερομηνίες που καθόρισε ο Καίσαρας, εκτείνεται πάνω από ένα χρόνο και ακόμη και μετά. Πρέπει να τον αναζητήσουμε στο χώρο και όχι στο χρόνο. Κατηφορίζει από τα αιώνια χιόνια των ψηλών βουνών στα οποία, ακόμα και στις τροπικές περιοχές, κατοικεί καθώς κυριαρχεί και στις πολικές ερήμους.

 

Από εκεί προχωρά, με φώτα που σβήνουν, πάνω από τις χώρες των λύκων και των αρκούδων. Προηγούνται από αυτόν κατά την πτήση, τα πουλιά του Βορά! Φέρνει μαζί του, κάτω από τον μανδύα του, παγωνιά, νύχτα, θάνατο – και κάτι άλλο, όμως κάτι παραπάνω, για αυτόν που ξέρει να αναποδογυρίζει το ύφασμα του.

 

Πρώτα απ’ όλα η κουβέρτα, το σάβανο που απλώνει ο Δεκέμβρης στη Γη και που, στις αναλογίες του, προσαρμόζεται στον μεγάλο και μικρό ρυθμό του – στην εναλλαγή ημέρας και νύχτας, των παγωμένων ανέμων και των ανέμων της τήξης, της εποχές των μύθων και εκείνες των παγετώνων.

 

Η σχέση μεταξύ παγετού και θανάτου γίνεται τότε επίσης ορατή στο διάστημα, με τον τρόπο που κοιμάται σε δυσπρόσιτα ή παράδοξα μέρη, και ξεδιπλώνεται όταν το φως σβήνει μέχρι να εξαφανιστεί. Τότε τα σχήματα γίνονται πιο απλά και ξεκάθαρα και το σχέδιο επιβάλλεται στα χρώματα. Το δέντρο μπροστά από το παράθυρο μας μεταμορφώθηκε στο διάστημα μιας νύχτας και τώρα εκθέτει τον σκελετό του.

(Ερνστ Γιούνγκερ, Δεκέμβριος, "Το δέντρο. Τέσσερα πεζά")