Με στέρηση θέλει και τρόμο και στάχτη
Η δύναμη πλάστρα
Στο βάναυσο κι άφτουρο πόθο μας φράχτη να υψώσει
Και κάστρα.
(Λιαντίνης, Θυσία, Οι Ώρες Των Άστρων)
Η πιο αστεία και τραγελαφική ιστορία που έχω ακούσει σε brevet
Στο περσινό brevet της Λευκάδας, βρέθηκα κάποια στιγμή δίπλα δίπλα να ποδηλατώ με ένα παιδί, το όνομα του οποίου, δυστυχώς, δεν θυμάμαι όπως και δεν θυμάμαι και το από πού ήταν. Έχω την εντύπωση ότι ήταν από Αθήνα, αλλά δεν έχει σημασία. Αν τύχει και διαβάσει αυτή την ιστορία και θυμηθεί τη συνάντησή μας, ας στείλει ένα μήνυμα. Κλασικά, ξεκινήσαμε την ψιλοκουβέντα για ποδηλασία, brevets, μακρινές αποστάσεις και οτιδήποτε παρόμοιο μπορούμε όλοι μας να φανταστούμε και έχουμε όλοι μας κάνει κατά καιρούς σε διάφορες τέτοιες περιστάσεις. Τότε μου διηγήθηκε μια απίστευτα αστεία ιστορία, ένα περιστατικό που με έκανε και γέλασα υπερβολικά πολύ και που πάντα μου φέρνει αυθόρμητο γέλιο κάθε φορά που το ανακαλώ στη μνήμη μου, ακόμα και αν είμαι εντελώς μόνος μου. Μου διηγήθηκε, λοιπόν, το παλικάρι, ότι αρκετά παλιότερα, σε έναν Γύρο Κορινθιακού (ναι, αυτό το θηριώδες brevet των 400 χιλιομέτρων που νομίζεις ότι είναι 400 αλλά στην πραγματικότητα είναι 445 και σου «κόβει τη μαγκιά»), δύο ποδη...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου