Ηλιοταξιδευτής

 Νυδρί - Ναύπλιο           Τον Μάρτιο του 2023, λίγες μόνο μέρες μετά το 200αρι brevet της Λευκάδας που τον συνάντησα και τον γνώρισα για πρώτη φορά, δέχτηκα ένα μήνυμα από τον Γιάννη τον Λιάτσο. Το μήνυμα έγραφε:   «Σε ενδιαφέρει να έρθεις μαζί μας στις 9 Απριλίου ένα 24ωρο ποδήλατο? θα σου το εξηγήσω αν θες στο τηλέφωνο. Θα είμαστε μια ομάδα 4-5 ατόμων όλοι μαζί θα ξεκινήσουμε και όλοι μαζί θα τερματίσουμε». Γενικώς είμαι άνθρωπος και ποδηλάτης ανοιχτός σε κάθε πρόκληση και πρόσκληση. Παίρνω εύκολα αποφάσεις σε κάτι τέτοια και σχεδόν πάντα λέω ναι. Δεν θυμάμαι και καμία φορά να έχω πει όχι, δηλαδή, εκτός ίσως αν συντρέχει λόγος άνωθεν βίας, που λέμε. Ωστόσο, η αλήθεια είναι, ότι για κάποια λεπτά έμεινα σκεπτικός. «Τι να εννοεί ο ποιητής λέγοντας 24ωρο ποδήλατο;», σκέφτηκα. Και τον ρώτησα για περισσότερες πληροφορίες.  «Η διαδρομή είναι Νυδρί – Ναύπλιο και πρέπει να ολοκληρωθεί σε ακριβώς 24 ώρες. 360 χιλιόμετρα» , ήταν η απάντηση του Γιάν...

  Η ψυχή ενός randonneur δεν είναι σαν του κοινού ποδηλάτη. Δεν αναζητά τη δόξα του βάθρου, ούτε το χειροκρότημα του πλήθους. Δεν μετράει τη νίκη σε δευτερόλεπτα, τη μετράει σε ανατολές και ηλιοβασιλέματα που τον βρίσκουν στον δρόμο. Η ουσία του randonneuring είναι η αντοχή, η επιμονή και η αγάπη για το ταξίδι. Είναι η χαρά του να ανακαλύπτεις τον κόσμο και τον εαυτό σου μέσα από τα ατελείωτα χιλιόμετρα της διαδρομής. Κάθε brevet είναι μια προσωπική πρόκληση. Ο randonneur ξεκινά πριν ακόμα χαράξει, όταν η πόλη κοιμάται και μόνο οι πρώτες ακτίνες του ήλιου λαμπυρίζουν στον ορίζοντα. Το ποδήλατό είναι το μέσο, αλλά το σώμα είναι το εργαλείο και το μυαλό η πυξίδα που τον οδηγούν στον στόχο του. Με κάθε χιλιόμετρο το κορμί δοκιμάζεται, το μυαλό πολεμά την εξάντληση και η ψυχή δυναμώνει. Δεν υπάρχει βιασύνη—μόνο ο ρυθμός της αναπνοής και ο απαλός ήχος της αλυσίδας που γυρίζει ασταμάτητα. Ω, αυτή η μελωδία της αλυσίδας στην ησυχία του δάσους της καστανιάς και του σφενδάμου. Από τους λίγο...

  "Παρηγοριά έχει ο θάνατος, παρηγοριά έχει ο Χάρος   μα ο ζωντανός ξεχωρισμός παρηγοριά δεν έχει..." Ο αποχωρισμός και η φυγή ενός ανθρώπου από τον τόπο του ήταν μέρα σκληρή, μέρα θρήνου για όλο το χωριό κάποτε. Ειδικά στην Ήπειρο που, νομίζω, δοκιμάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας από το βάσανο της ξενιτιάς. Χιλιάδες τα ξενιτεμένα παιδιά της, τα ξενιτεμένα της πουλιά μέσα στο βάθος του χρόνου. Ο τόπος, όση ομορφιά κι αν είχε, δεν μπορούσε να βαστάξει τον κόσμο του. Τι δυστυχία, αυτό συνεχίζεται ως τις μέρες μας.  Η περίσταση του αποχωρισμού συνοδευόταν από μια σειρά τελετουργιών μαγικού χαρακτήρα. Το ρίξιμο ενός κέρματος για να γυρίσει καζαντισμένος, η τοποθέτηση κλαδιού κρανιάς για να είναι γερός και αγκάθια να τον τζινάνε και να θυμάται το χωριό, μην ξεχαστεί και δεν γυρίσει πίσω. Στο ύστατο κατευόδιο σε σημείο ορ ιακό της κοινοτικής έκτασης, εκεί που για τελευταία φορά αγναντεύεις το χωριό, γινόταν πραγματικός θρήνος.  Εξ ου και τα τοπωνύμια π...

  Εκκίνηση: 11/05/2025 και ώρα 08.00 Οι συμμετέχοντες παρακαλούνται να βρίσκονται στην εκκίνηση για παραλαβή καρτών και οδηγίες τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα (07.30) Συντεταγμένες σημείου εκκίνησης: 39°40'11.9"N 20°35'22.0"E ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ Το brevet «Φάνης Παππάς 2025» είναι το πρώτο που διοργανώνεται στην ευρύτερη περιοχή του δυτικού νομού Ιωαννίνων. Ο Βουτσαράς είναι από τα πιο γνωστά και ιστορικά χωριά της περιοχής, ενώ, μέχρι το 2011, αποτελούσε την έδρα του πρώην Δήμου Μολοσσών, ο οποίος τότε συγχωνεύτηκε με διπλανούς Δήμους και πλέον συγκροτούν τον ενιαίο Δήμο Ζίτσας. Η ιδέα της διοργάνωσης του brevet ανήκει σε νέους ανθρώπους που τους ενώνει η αγάπη για την ποδηλασία και η διάθεση ανάδειξης του ιδιαίτερου φυσικού κάλλους που έχει αυτός ο τόπος. Με τη σύμφωνη γνώμη όλων, το brevet αφιερώνεται τιμητικά στην μνήμη του Φάνη Παππά, γέννημα – θρέμμα του Βουτσαρά, ο οποίος σε μια άλλη εποχή και κάτω από άλλες συνθήκες υπήρξε ένας πρωτοπόρος στην ποδηλασία των μεγάλων αποσ...

  Στο περσινό brevet της Λευκάδας, βρέθηκα κάποια στιγμή δίπλα δίπλα να ποδηλατώ με ένα παιδί, το όνομα του οποίου, δυστυχώς, δεν θυμάμαι όπως και δεν θυμάμαι και το από πού ήταν. Έχω την εντύπωση ότι ήταν από Αθήνα, αλλά δεν έχει σημασία. Αν τύχει και διαβάσει αυτή την ιστορία και θυμηθεί τη συνάντησή μας, ας στείλει ένα μήνυμα. Κλασικά, ξεκινήσαμε την ψιλοκουβέντα για ποδηλασία, brevets, μακρινές αποστάσεις και οτιδήποτε παρόμοιο μπορούμε όλοι μας να φανταστούμε και έχουμε όλοι μας κάνει κατά καιρούς σε διάφορες τέτοιες περιστάσεις. Τότε μου διηγήθηκε μια απίστευτα αστεία ιστορία, ένα περιστατικό που με έκανε και γέλασα υπερβολικά πολύ και που πάντα μου φέρνει αυθόρμητο γέλιο κάθε φορά που το ανακαλώ στη μνήμη μου, ακόμα και αν είμαι εντελώς μόνος μου. Μου διηγήθηκε, λοιπόν, το παλικάρι, ότι αρκετά παλιότερα, σε έναν Γύρο Κορινθιακού (ναι, αυτό το θηριώδες brevet των 400 χιλιομέτρων που νομίζεις ότι είναι 400 αλλά στην πραγματικότητα είναι 445 και σου «κόβει τη μαγκιά»), δύο ποδη...

  Το παράδοξο του Θησέα είναι ένα φιλοσοφικό ερώτημα που απασχόλησε τους ανθρώπους από τα αρχαία ακόμη χρόνια. Βασίζεται στο ερώτημα: Αν σε ένα αντικείμενο αντικατασταθούν σταδιακά όλα του τα μέρη, το αντικείμενο παραμένει το ίδιο; Αν δεν παραμένει το ίδιο, πότε παύει να είναι ίδιο; Με την αντικατάσταση των μισών μερών του, περισσότερων από τα μισά ή λιγότερων και πόσων; Κι αν παραμένει το ίδιο πώς αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν όλα τα αρχικά κομμάτια έχουν σταδιακά χαθεί;  Το φιλοσοφικό ερώτημα ανέλυσε σε βάθος πρώτος ο Πλάτων. Άπαντες οι Έλληνες φιλόσοφοι έλαβαν θέση, ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, αλλά και οι σύγχρονοι φιλόσοφοι όπως ο Τόμας Χομπς και ο Τζον Λοκ. Αυτός που το ανέδειξε και το έκανε διάσημο είναι ο Πλούταρχος στο βιβλίο «Θησεύς» [23.1]. Ακολουθεί η απόδοση του κειμένου στα νέα ελληνικά: «Το πλοίο του Θησέα (το οποίο απέπλευσε από την Αθήνα για την Κρήτη, το οποίο μετέφερε τους επτά νέους αθηναίους και τις επτά νέες αθηναίες που κάθε εννέα χρόνια στέλ...