Fleche 2023
Νυδρί - Ναύπλιο
Τον Μάρτιο του 2023, λίγες μόνο μέρες μετά το 200αρι brevet της Λευκάδας που τον συνάντησα και τον γνώρισα για πρώτη φορά, δέχτηκα ένα μήνυμα από τον Γιάννη τον Λιάτσο. Το μήνυμα έγραφε:
«Σε ενδιαφέρει να έρθεις μαζί μας στις 9 Απριλίου ένα 24ωρο ποδήλατο? θα σου το εξηγήσω αν θες στο τηλέφωνο. Θα είμαστε μια ομάδα 4-5 ατόμων όλοι μαζί θα ξεκινήσουμε και όλοι μαζί θα τερματίσουμε».
Γενικώς είμαι άνθρωπος και ποδηλάτης ανοιχτός σε κάθε πρόκληση και πρόσκληση. Παίρνω εύκολα αποφάσεις σε κάτι τέτοια και σχεδόν πάντα λέω ναι. Δεν θυμάμαι και καμία φορά να έχω πει όχι, δηλαδή, εκτός ίσως αν συντρέχει λόγος άνωθεν βίας, που λέμε. Ωστόσο, η αλήθεια είναι, ότι για κάποια λεπτά έμεινα σκεπτικός. «Τι να εννοεί ο ποιητής λέγοντας 24ωρο ποδήλατο;», σκέφτηκα. Και τον ρώτησα για περισσότερες πληροφορίες.
«Η διαδρομή είναι Νυδρί – Ναύπλιο και πρέπει να ολοκληρωθεί σε ακριβώς 24 ώρες. 360 χιλιόμετρα», ήταν η απάντηση του Γιάννη.
Ζύγισα λίγο την κατάσταση, το έφερα λίγο από δω, λίγο από κει, είπα το «ναι» για να καπαρώσω θέση στην ομάδα και ξεκίνησα να αναζητώ κάποια έξτρα πράγματα για αυτό το οποίο είχαμε να κάνουμε. Τότε διάβασα και έμαθα για το Fleche, για το οποίο μέχρι τότε δεν είχα ιδέα.
Fleche (φλες) είναι γαλλική λέξη και στα ελληνικά θα πει «βέλος». Στην ποδηλατική γλώσσα των μεγάλων αποστάσεων με τη λέξη αυτή περιγράφεται ένα event στο οποίο ποδηλάτες από διάφορες περιοχές της χώρας ξεκινούν ομαδικά, από όποιο σημείο θέλει η κάθε ομάδα και τερματίζουν όλοι σε ένα συγκεκριμένο και προκαθορισμένο μέρος. Η διαδρομή δεν μπορεί να είναι κυκλική, ούτε να περιλαμβάνει μπρος-πίσω, πρέπει να έχει μήκος τουλάχιστον 360 χιλιόμετρα και να ολοκληρωθεί σε ακριβώς 24 ώρες. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Οι ομάδες αποτελούνται από 3-5 μέλη και, για να θεωρηθεί έγκυρος ο τερματισμός της ομάδας, πρέπει τουλάχιστον 3 μέλη της να τερματίσουν ταυτόχρονα.
Το concept μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον ομολογώ και χάρηκα που αποδέχτηκα την πρόταση του φίλου Γιάννη. Σύντομα αυτός με ενημέρωσε ότι στην ομάδα μας θα βρίσκονται και οι Αποστόλης Γαζής και Κώστας Αναστασόπουλος. Μιλάμε τώρα για θρυλικά ονόματα στον χώρο των μεγάλων αποστάσεων στην Ελλάδα. Γιάννης, Αποστόλης και Κώστας έχουν αθροιστικά συμμετάσχει σε κάπου 350 ελληνικά brevets και έχουν συνολικά και οι τρεις τους πάνω από 100.000 χιλιόμετρα σε τέτοιες διοργανώσεις. Τεράστιοι! Σίγουρα κι εγώ δεν ήμουν κανένας χτεσινός (!) αλλά μπροστά τους δεν υπήρχε καμία σύγκριση. Το να συμμετάσχω σε έναν ποδηλατικό μαραθώνιο 24 ωρών δίπλα σε αυτά τα ονόματα, ήταν για μένα ένα τεράστιο κίνητρο.
Εκείνη τη χρονιά ως μέρος τερματισμού των ομάδων είχε οριστεί το Ναύπλιο και συγκεκριμένα το χωριό Κεφαλάρι, κάπου 10 χιλιόμετρα πιο έξω. Είχαμε φτιάξει μια ομαδική συνομιλία όπου συζητούσαμε τα της διαδρομής και γενικώς υπήρχε ένα καλό κλίμα και μια καλή χημεία μεταξύ μας. Ως σημείο εκκίνησης είχαμε ορίσει το Νυδρί και η διαδρομή θα έβγαινε συνολικά 369 χιλιόμετρα. Όλα καλά. Ωστόσο, λίγες μέρες πριν την εκκίνηση η ομάδα δέχτηκε το πρώτο πλήγμα. Ο Γιάννης ενημέρωσε ότι έχει ίωση και δεν θα μπορέσει να είναι μαζί μας. Απομείναμε τρεις. Το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση ήταν ότι πλέον δεν είχαμε περιθώριο να πάει κάτι στραβά για κάποιον στη διαδρομή και να εγκαταλείψει γιατί ο κανονισμός επιτάσσει ότι, για να δοθεί homologation στην ομάδα, θα πρέπει να τερματίσουν ταυτοχρόνως 3 τουλάχιστον μέλη της, όχι λιγότερα. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να επαυξήσουμε την προσοχή μας κατά τη διάρκεια της διαδρομής, να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε ρίσκα και λάθη και με θετική ψυχολογική διάθεση να το πάμε όλοι μαζί μέχρι τέλους.
Η εκκίνηση ορίστηκε για τις 7 το πρωί. Θα ξεκινούσαμε από το Νυδρί, θα ποδηλατούσαμε τη δυτική πλευρά του νομού Αιτωλοακαρνανίας και μετά, μέσω της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου (ω, ναι, ωραίες εκείνες οι εποχές που περνούσαμε με το ποδήλατο τη γέφυρα, τώρα μας το απαγόρευσαν), θα βρισκόμασταν στην Πελοπόννησο. Εκεί, θα παίρναμε την παλιά εθνική οδό Πατρών – Κορίνθου και, φτάνοντας στην Κόρινθο, θα κατεβαίναμε νότια από τα Δερβενάκια προς το Ναύπλιο όπου καλώς εχόντων των πραγμάτων θα έπρεπε να είμαστε εκεί την επόμενη μέρα ακριβώς στις 7 το πρωί.
Ο βαθμός δυσκολίας της διαδρομής δεν ήταν ψηλός, κάπου 2.500 υψομετρικά σε 369 χιλιόμετρα, ωστόσο τα Fleches έχουν την ιδιαιτερότητα να έχουν μια περίεργη δυσκολία όσον αφορά τα logistics και τους ακριβείς υπολογισμούς που πρέπει να έχει κάνει η ομάδα και τους οποίους θα πρέπει να είναι σε θέση να τους αναθεωρεί ανά πάσα ώρα και στιγμή ανάλογα με τις καταστάσεις, έκτακτες και μη, που θα συναντήσει στην πορεία. Ο ρυθμός πρέπει να τηρείται αυστηρά προκειμένου να ολοκληρωθεί η προσπάθεια σε ακριβώς 24 ώρες, τα διαλείμματα και το πεταλάρισμα πρέπει να είναι πλήρως ελεγχόμενα. Αυτή είναι η περίεργη δυσκολία των Fleches που ξεπερνά ακόμα και τη δυσκολία ενός 400αριου ή 600αριου brevet καθώς εκεί απλώς πεταλάρεις έχοντας στο μυαλό σου ότι πρέπει να τερματίσεις εντός ενός χρονικού ορίου. Δεν σε νοιάζει αν θα φτάσεις μία, δύο ή τρεις ώρες νωρίτερα. Σε ένα Fleche, όμως, πρέπει να φτάσεις στον τερματισμό ακριβώς με τη συμπλήρωση της 24ης ώρας ποδηλασίας. Περίεργο αλλά ενδιαφέρον!
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε από το γραφικό Νυδρί εκείνο το πρωινό. Το πρώτο κοντρόλ ήταν στη Βόνιτσα (φωτογραφία, φυσικά) και στη συνέχεια η πορεία συνεχίστηκε νότια προς Πάλαιρο, Μύτικα και Αστακό.
Στη μεγάλη ανηφόρα πριν τον Αστακό ξεκίνησε να κάνει την εμφάνισή του ένα σοβαρό πρόβλημα που απασχόλησε και θορύβησε την ομάδα μέχρι και τον τερματισμό. Ο Αποστόλης άρχισε να νιώθει σταδιακά ενοχλήσεις στο δεξί πόδι, οι οποίες γίνονταν όλο και πιο έντονες όσο η ώρα περνούσε. Το μεσημέρι σταματήσαμε για φαγητό στο Μεσολόγγι, ένιωσε καλύτερα και συνεχίσαμε. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν κράτησε πολύ. Με το που ξεκίνησε η ανάβαση στην Παλιοβούνα, λίγο πριν το Αντίρριο ήταν φανερό ότι ο Αποστόλης υπέφερε. Στις ευθείες δεν είχε πρόβλημα, στις ανηφόρες όμως ο πόνος ήταν κάτι παραπάνω από έντονος.
Έχοντας μελετήσει τη διαδρομή και γνωρίζοντας ότι μπροστά μας έχουμε ακόμα 200 χιλιόμετρα που περιλαμβάνουν τη μεγάλη ανηφόρα από την Αρχαία Κόρινθο μέχρι το Χιλιομόδι, στην οποία θα ήμασταν γύρω στις 3 τα ξημερώματα, πήρα την απόφαση να συμβουλέψω πολύ σοβαρά τον Αποστόλη να κοιτάξει την υγεία του και να μην συνεχίσει την προσπάθεια. Έτσι όπως μου περιέγραφε τον πόνο του, είχα την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε με θλάση στον τετρακέφαλο και επειδή παλιότερα είχα έναν τέτοιο τραυματισμό, η άποψή μου ήταν να σταματήσει. Μάλλον δεν ήξερα, ωστόσο, με ποιον έχω να κάνω! Μιλάμε για τον Αποστόλη, έναν απόλυτο μαχητή που από τα λεγόμενά του κατάλαβα ότι προτιμούσε να φτάσει με τα πόδια στο Ναύπλιο παρά να εγκαταλείψει!
«Αν ήμασταν τέσσερις θα εγκατέλειπα», μου είπε. «Αν εγκαταλείψω, όμως, τώρα, θα κρεμάσω κι εσάς γιατί πρέπει να τερματίσουμε οπωσδήποτε τρία άτομα».
Τι να πω. Γίγαντας! Δεν ξέρω στη θέση του εγώ τι θα έκανα, ειλικρινά. Πιθανώς αυτό να είναι η έμπρακτη απόδειξη του ομαδικού πνεύματος που πρεσβεύει το Fleche.
Η διαδρομή συνεχίστηκε και φτάσαμε στο επόμενο σημείο κοντρόλ, ακριβώς στα διόδια της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου πάνω στην ώρα του ηλιοβασιλέματος. Όμορφες εικόνες με τον ήλιο τον ηλιάτορα να γέρνει πάνω στον Πατραϊκό Κόλπο. Βάλαμε γιλέκα, ανάψαμε φώτα, αποχαιρετήσαμε την Αιτωλοακαρνανία και περάσαμε στην Πελοπόννησο.
Πήραμε την παλιά εθνική Πατρών – Κορίνθου με προορισμό το Αίγιο όπου θα κάναμε ανεφοδιασμό. Ο δρόμος είχε μια κάποια κίνηση, ήταν και Σάββατο βράδυ, η οποία δεν ήταν ενοχλητική. Μετά το Αίγιο, ωστόσο, ξεκίνησε η απόλυτη ησυχία. Ποδηλατούσαμε σε κοντινή απόσταση ο ένας από τον άλλον, μέσα στην μαύρη νύχτα, περνώντας από μικρά χωριά όπου ακόμα και οι γάτες έμοιαζαν να κοιμούνται. Σημεία ζωής έδιναν μόνο το Ξυλόκαστρο και το Κιάτο. Φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο ακριβώς τα μεσάνυχτα όπου βρήκαμε ανοιχτό το γνωστό 24h που ξέρουν όλοι οι ποδηλάτες που έχουν περάσει από την περιοχή. Εκεί κάναμε ένα καλό διάλειμμα για φαγητό και ξεκούραση καθώς μπροστά μας περίμενε η μεγάλη ανάβαση για Χιλιομόδι. Είχαμε κάνει 280 χιλιόμετρα σε 17 ώρες, απέμεναν ακόμα 90 χιλιόμετρα για τις επόμενες 7 ώρες. Ήμασταν πολύ καλά.
Μετά το Ξυλόκαστρο περάσαμε «τάπα» από Κιάτο, Βραχάτι και Λέχαιο και αμέσως μετά συνεχίσαμε νότια προς Αρχαία Κόρινθο. Λίγα χιλιόμετρα πριν την αρχή της μεγάλης ανηφόρας εμφανίστηκε εκτάκτως μια ακόμα δυσκολία: ο Αποστόλης έπεσε σε λακκούβα – κρατήρα, το πίσω tubeless λάστιχο ξεζανταρίστηκε, οπότε σταματήσαμε αναγκαστικά για επιδιόρθωση. Τοποθετήθηκε όπως – όπως μια σαμπρέλα και 20 λεπτά μετά το ταξίδι συνεχίστηκε. Μπροστά μας ξεκινούσε η ανάβαση. Παραμείναμε ενωμένοι σαν ομάδα στηρίζοντας τον Αποστόλη που κυριολεκτικά υπέφερε από τον πόνο ψηλά στον τετρακέφαλο, αλλά δεν το έβαζε κάτω.
Φτάσαμε στο Χιλιομόδι στις 4 τα ξημερώματα, η μεγάλη ανηφόρα είχε τελειώσει. Ακολούθησαν ακόμα λίγα πάνω – κάτω και έξω από την Αρχαία Νεμέα πήραμε επιτέλους τη μεγάλη κατηφόρα. Απόλυτο σκοτάδι, μια ελαφριά υγρασία υπήρχε στην ατμόσφαιρα που μας προϊδέαζε ότι στον κάμπο της Αργολίδας που θα φτάναμε σε λίγο τα πράγματα θα ήταν σκούρα. Θυμάμαι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να κατεβαίνουμε σφαίρα την κατηφόρα προς τις Μυκήνες και κάτι τεράστια μαύρα σκυλιά να πετάγονται από το πουθενά μέσα στον δρόμο με ανοιχτό το στόμα! Θρίλερ! Δεν υπήρχε περίπτωση να μας πιάσουν, σαφώς, αλλά μια μικρή έως μεγάλη τρομάρα την έπαιρνες!
Με το που τελείωσε ο κατήφορος και πιάσαμε τα ισάδια του κάμπου, δεχτήκαμε στο πετσί μας την άγρια πρωινή υγρασία. Έχω γενικώς περάσει καταστάσεις με υγρασία σε κάμπους νωρίς το πρωί, ειδικά στην Αιτωλοακαρνανία, αλλά αυτό το πράγμα δεν το έχω συναντήσει ξανά. Η ώρα ήταν περίπου 6 το πρωί, είχε αρχίσει να χαράζει, και μετά από 23 ώρες ποδηλασίας σταμάτησα και φόρεσα ό,τι είχα και δεν είχα. Τη νύχτα δεν είχα κρυώσει καθόλου, δεν είχα αισθανθεί κρύο ούτε πριν τα μεσάνυχτα στον Κορινθιακό, παρά μόνο μια ελαφριά ψύχρα. Η υγρασία στην πεδινή Αργολίδα ήταν πραγματικά θανατηφόρα και όσο ξημέρωνε και φώτιζε έβλεπα ολόκληρη την πεδιάδα να είναι καλυμμένη με ένα λευκό στρώμα πάχνης.
Ταυτόχρονα άρχισε να κάνει πολύ απότομα την εμφάνισή της η νύστα. Έπιασα την κουβέντα με τον Κώστα λέγοντάς του ασυναρτησίες, ούτε καν θυμάμαι τι του έλεγα, μόνο και μόνο για να μην κλείσουν τα μάτια μου. Σε κάποια στιγμή ξεκίνησα να τσιμπάω το ένα χέρι μου με το άλλο για να μην κοιμηθώ πάνω στο ποδήλατο. Πήρα την απόφαση να σταματήσω και να κλείσω λίγο τα μάτια μου, έστω και όρθιος, για λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά. Πάνω στην ώρα, όμως, βρήκαμε ένα βενζινάδικο και μπήκαμε μέσα.
Εκεί συναντήσαμε μερικούς ακόμα ποδηλάτες που συμμετείχαν στο Fleche και έρχονταν από Αθήνα, τα είπαμε λίγο, φάγαμε κι από κανένα κρουασάν. Μέσα στο βενζινάδικο είχε φουλ ζέστη από το κλιματιστικό και σκεφτόμουν πώς θα την παλέψουμε να βγούμε μετά έξω…
Αποφασίσαμε να φύγουμε γρήγορα για να μην ζεσταθούμε πολύ και έχουμε πρόβλημα στη συνέχεια στο κρύο. Άλλωστε, πια, θέλαμε λιγότερα από 15 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο Ναύπλιο. Βγήκαμε έξω και συνεχίσαμε. Διαπίστωσα ότι η αίσθηση της νύστας ήταν πια παρελθόν και, μάλιστα, ένιωθα εντελώς φρέσκος και ξεκούραστος. Με το ηθικό στα ύψη η τριάδα μας πέταξε μπροστά πεταλάροντας αμείλικτα, φτάσαμε στην Τίρυνθα και λίγα λεπτά αργότερα μπαίναμε θριαμβευτές και αεράτοι στο Ναύπλιο. Φτάσαμε στο λιμάνι του Ναυπλίου στις 7 το πρωί. Ακριβώς 24 ώρες από την στιγμή που ξεκινήσαμε από το Νυδρί, 369 χιλιόμετρα πίσω.
Βγάλαμε την αποδεικτική φωτογραφία – κοντρόλ μπροστά στο λιμάνι και ορμήσαμε στην πρώτη καφετέρια που βρήκαμε μπροστά μας. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι. Η ομάδα είχε τιμήσει πλήρως το πνεύμα του Fleche και είχαμε καταφέρει να τερματίσουμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Όμορφο συναίσθημα.
Αφού χαλαρώσαμε αρκετά, στη συνέχεια είχαμε να κάνουμε λίγο ποδήλατο ακόμα! Έπρεπε να πάμε μέχρι το Κεφαλάρι, ένα χωριό κάπου 10 χιλιόμετρα έξω από το Ναύπλιο, όπου εκεί θα συγκεντρώνονταν όλοι οι τερματίσαντες για να δώσουν κάρτες και να συμμετάσχουν στο εθιμοτυπικό τραπέζι που γίνεται στο τέλος του κάθε Fleche. Τέλος πάντων, πήγαμε κι εκεί, όλα καλά.
Προς το απόγευμα φορτώσαμε ποδήλατα και επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο που μας είχαν βάλει οι διοργανωτές με προορισμό την Αθήνα. Από εκεί, εγώ μαζί με τον Αποστόλη, θα παίρναμε το ΚΤΕΛ για να επιστρέψουμε στη Λευκάδα. Είχα συμπληρώσει σχεδόν 36 – 38 ώρες άυπνος. Δεν πρέπει να πέρασαν ούτε δέκα δευτερόλεπτα από τη στιγμή που σωριάστηκα στο κάθισμα του λεωφορείου και με πήρε ο ύπνος. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου είχαμε φτάσει στον Κηφισό. Μια τελευταία αναμνηστική φωτογραφία η τριάδα μας και στη συνέχεια επιβίβαση στο λεωφορείο για Λευκάδα.
Ωστόσο, πρόβλημα κι εκεί. Λόγω του ότι ξεκινούσε η Μεγάλη Εβδομάδα το λεωφορείο ήταν φουλ στον κόσμο και οι υπάλληλοι του ΚΤΕΛ αρνούνταν να φορτώσουν τα ποδήλατα στον χώρο των αποσκευών. Με τα πολλά η λύση βρέθηκε μετά κόπων και βασάνων και επιτέλους φύγαμε.
Γενικές εντυπώσεις από τη συμμετοχή μου: το Fleche είναι μια υπέροχη εμπειρία. Και μόνο το γεγονός ότι επί 24 ώρες η ομάδα λειτουργεί ως σύνολο, είναι από μόνο του σπουδαίο πράγμα. Οπωσδήποτε, θέλοντας και μη, θα έρθεις κοντά με τους συμποδηλάτες σου, θα περάσετε ολόκληρη τη νύχτα μαζί κάνοντας πετάλι, θα δημιουργηθούν εμπειρίες. Νιώθω τυχερός που πέρασα 24 ώρες ποδηλασίας με τον Αποστόλη και τον Κώστα, δύο μεγάλες προσωπικότητες της ελληνικής ποδηλασίας μεγάλων αποστάσεων. Έμαθα πράγματα από αυτούς και αυτό το θεωρώ το μεγαλύτερο κέρδος μου από εκείνο το ταξίδι.
Αν θα το ξανάκανα; Σίγουρα. Φέτος ειδικά που ως τόπος τερματισμού έχει οριστεί το Θέρμο στην Αιτωλοακαρνανία, το είχα σίγουρο ότι θα πάω. Ωστόσο, προέκυψε κάτι άλλο, πολύ πιο μεγάλο για εκείνη τη μέρα και, λόγω έλλειψης κενής ημερομηνίας στο, ας πούμε, «καλεντάρι» μου, τελικά δεν θα συμμετάσχω. Όσοι πάνε θα περάσουν υπέροχα, το ξημέρωμα πάνω από τη λίμνη Τριχωνίδα είναι κάτι που πρέπει να δει ο καθένας μας τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του.
Τι δεν θα ξανάκανα: Δεν θα ξανάκανα αυτό που συνέβη μετά τον τερματισμό. Με ελαφρά τη καρδία, που λέμε, και έχοντας υπέρμετρη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, θεώρησα ότι θα αντέξω να μείνω σχεδόν 40 ώρες άυπνος και να φύγω με το λεωφορείο της διοργάνωσης από το Ναύπλιο για Αθήνα και αμέσως μετά με το ΚΤΕΛ για Λευκάδα. Αυτό με τσάκισε όσο δεν πάει άλλο. Έπρεπε οπωσδήποτε να είχα κλείσει δωμάτιο στο Ναύπλιο για ύπνο και ας επέστρεφα ακόμα και ποδηλατικώς την άλλη μέρα στο Νυδρί, όπου είχα αφήσει το αυτοκίνητο. Χίλιες φορές καλύτερο θα ήταν αυτό το σενάριο από αυτό που τελικά έκανα.
Αυτές ήταν οι εμπειρίες μου από το Fleche του 2023. Ελπίζω του χρόνου τουλάχιστον να καταφέρω να πάρω μέρος. Όσοι μπορείτε, σας συστήνω να το δοκιμάσετε. Αξίζει πολύ σαν ποδηλατική εμπειρία ζωής. Τα λέμε στους δρόμους, φίλοι!
To 2026 θα το κάνουμε
ΑπάντησηΔιαγραφή