Η φύση, η ψυχή και το πνεύμα ενός randonneur

 

Η ψυχή ενός randonneur δεν είναι σαν του κοινού ποδηλάτη. Δεν αναζητά τη δόξα του βάθρου, ούτε το χειροκρότημα του πλήθους. Δεν μετράει τη νίκη σε δευτερόλεπτα, τη μετράει σε ανατολές και ηλιοβασιλέματα που τον βρίσκουν στον δρόμο. Η ουσία του randonneuring είναι η αντοχή, η επιμονή και η αγάπη για το ταξίδι. Είναι η χαρά του να ανακαλύπτεις τον κόσμο και τον εαυτό σου μέσα από τα ατελείωτα χιλιόμετρα της διαδρομής.

Κάθε brevet είναι μια προσωπική πρόκληση. Ο randonneur ξεκινά πριν ακόμα χαράξει, όταν η πόλη κοιμάται και μόνο οι πρώτες ακτίνες του ήλιου λαμπυρίζουν στον ορίζοντα. Το ποδήλατό είναι το μέσο, αλλά το σώμα είναι το εργαλείο και το μυαλό η πυξίδα που τον οδηγούν στον στόχο του. Με κάθε χιλιόμετρο το κορμί δοκιμάζεται, το μυαλό πολεμά την εξάντληση και η ψυχή δυναμώνει. Δεν υπάρχει βιασύνη—μόνο ο ρυθμός της αναπνοής και ο απαλός ήχος της αλυσίδας που γυρίζει ασταμάτητα. Ω, αυτή η μελωδία της αλυσίδας στην ησυχία του δάσους της καστανιάς και του σφενδάμου. Από τους λίγους τεχνητούς ήχους που μοιάζουν να εναρμονίζονται τόσο πολύ με τους φυσικούς. Των πουλιών και του θροΐσματος των φύλλων.

Ο randonneur ταξιδεύει μόνος, αλλά ποτέ δεν είναι μόνος. Άλλοι ποδηλάτες που θα συναντήσει στον δρόμο είναι σύντροφοι μιας κοινής πορείας και μιας υπεύθυνης στάσης ζωής: να προχωράς, να συνεχίζεις, να ξεπερνάς τα όριά σου. Ο δρόμος δεν είναι απλώς μια διαδρομή, είναι μια δοκιμασία αντοχής, ένα μονοπάτι προς την αυτογνωσία.

Άλλοτε πάλι, όμως, σίγουρα θα έρθουν κι οι στιγμές της απόλυτης μοναξιάς. Οι στιγμές που η διαδρομή είναι ατέλειωτη, το σκοτάδι απλώνεται, το σώμα πονά και το μυαλό αρχίζει να αμφιβάλλει. Είναι εκείνες οι ώρες, μέσα στη σιγή της νύχτας ή την απέραντη ερημιά της εξοχής, που ο randonneur συναντά τον εαυτό του. Δεν υπάρχουν φωνές, δεν υπάρχει κοινό. Μόνο η ανάσα του, ο παλμός του, το φως του φαναριού του που τρεμοπαίζει στον δρόμο.

Σε αυτές τις στιγμές, η ποδηλασία γίνεται διαλογισμός. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν, σαν τα δέντρα του δάσους και τα νερά του ποταμού που κυλά δίπλα του. Τα βάρη της καθημερινότητας χάνονται, οι έγνοιες διαλύονται. Υπάρχει μόνο η κίνηση, η συνεχής ροή, η αίσθηση του να είσαι απόλυτα παρών στη στιγμή.

Δεν υπάρχει μετάλλιο στο τέλος, ούτε πλήθος να ζητωκραυγάζει. Μόνο η προσωπική ικανοποίηση, η αίσθηση ότι ξεπέρασες τον εαυτό σου. Και κάπου εκεί, όταν το brevet τελειώνει, ο randonneur ήδη σκέφτεται το επόμενο. Είναι γιατί η ψυχή του φτιάχτηκε από το μέταλλο του ταξιδιού και χτυπήθηκε στο αμόνι της υπομονής και στη φωτιά της επαγρύπνησης.