Η Γέφυρα

Την ώρα που έφτασε μπροστά στη γέφυρα, στάθηκε για λίγο κι η ματιά του πήρε να υγραίνει την ώρα που κύτταζε το νερό να ρέει αργά και κυματιστά γλύφοντας τις πέτρες στην κοίτη. Στοχάστηκε πως κάθε γέφυρα που συνάντησε και θα συναντήσει είναι κι ένα βήμα προς το άγνωστο, μια μετάβαση από το παρελθόν στο μέλλον.

«Γέφυρα», είπε. «Ένα πέρασμα. Ένα σημείο μετάβασης, όπως κι εγώ».

Το μυαλό του ταξίδεψε στο τι σημαίνει να είναι κανείς σε κίνηση, να προχωρά από το ένα σημείο του κόσμου στο άλλο χωρίς να σταματά. Η γέφυρα του θύμιζε γεγονότα του παρελθόντος, ανθρώπους που είχε συναντήσει στην πορεία του και πέρασαν και χάθηκαν, όπως το νερό που κυλά ασταμάτητα και δεν ξέρει πίσω του τι άφησε. Ένιωσε γερά την επιθυμία να σταθεί, να κοιτάξει πίσω, αν αυτά που άφησε να περάσουν είχαν κάποιο νόημα ή σημασία.

«Αλλά, ίσως», σκέφτηκε, «η γέφυρα δεν είναι για να κοιτάς πίσω. Είναι για να προχωράς».

Δεν ήξερε πού οδηγούσε ο δρόμος που άνοιγε μπροστά του, αλλά ήξερε ότι είχε επιλέξει να συνεχίσει, την ώρα εκείνη άφηνε το παρελθόν πίσω του κι άρμοζε να το ευχαριστήσει για τα μαθήματα που του 'χε δώσει. Η γέφυρα ήταν το σημάδι πως το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ, ότι πάντα συνεχίζεται, αναπτύσσεται και εξελίσσεται όπως το ποτάμι κάτω από τα πόδια του. Και όπως το ρέμα που καθαρίζει τα πάντα, έτσι και η κίνηση του ίδιου του ταξιδιού του τον καθάριζε από τις αμφιβολίες και τους φόβους. Παρόλο που δεν ήξερε τι υπάρχει στην άλλη πλευρά, το σίγουρο ήταν πως έπρεπε να περάσει, γιατί κάθε καινούριο ταξίδι απαιτεί καινούργιες γέφυρες και κάθε γέφυρα δείχνει μια νέα αρχή. 

Την ώρα που έφτασε μπροστά στη γέφυρα, το κυλάμενο νερό κι ο ανεξάντλητος ρυθμός του χρόνου του θύμιζαν πως κάθε στιγμή είναι περαστική, αλλά ταυτόχρονα γεμάτη νόημα. Ένιωσε τη γέφυρα, σταθερή και φερέγγυα, να συμβολίζει τη μετάβαση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον – το σημείο όπου ο άνθρωπος αφήνει πίσω του τους φόβους, τις αμφιβολίες και τα φορτία που άλλοι του φόρτωσαν. Και τότε ήταν που πήρε να εννοεί πως, όπως το νερό, έτσι και η ζωή του κυλά αδιάκοπα, και κάθε πεταλιά είναι μια επανάληψη της ανακάλυψης του κόσμου.

Τότε είπε:

 «Στον αέναο κύκλο της ροής, ο χρόνος γίνεται σύμμαχος της ύπαρξής μου και μου θυμίζει πως η αλήθεια και η ομορφιά βρίσκονται στο ίδιο το ταξίδι, όχι στον προορισμό. Ταξιδεύω με το ποδήλατο στον κόσμο θα πει ότι σε κάθε γύρισμα των τροχών, νιώθω την αλλαγή που μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, να μεταμορφώσω το σκοτάδι του παρελθόντος σε φως για το μέλλον. Μέσα από αυτόν τον κύκλο, εγώ, ένας ταξιδευτής ποδηλάτης θα βρω τη δική μου λύτρωση, γιατί το βλέπω καθαρά πως το πεπερασμένο της ζωής είναι που την καθιστά μοναδική».

Τα λόγια αυτά που τ’ άφησε να βγουν από το στόμα του για τον ρυθμό και τον κύκλο της ζωής, τον έκαναν να κατανοήσει ότι κάθε στιγμή, κάθε πεταλιά, είναι ένα μικρό θαύμα. Σαν το νερό που ρέει χωρίς να σταματά, έτσι κι η ύπαρξή του συνεχίζεται, σε μια συνεχόμενη ροή μεταμόρφωσης και ανανέωσης. Ένιωσε πως ο χρόνος, παρά το γεγονός ότι περνά, του προσφέρει κάθε στιγμή την ευκαιρία για μια νέα αρχή, για μια νέα ανακάλυψη. 

Σε αυτό το ταξίδι η γέφυρα είναι ένα σύμβολο – μια υπενθύμιση πως ο άνθρωπος μεγαλώνει και εξελίσσεται αφήνοντας πίσω του ό,τι ήταν, για να δημιουργήσει το νέο. Ο ποδηλάτης, με το βλέμμα στραμμένο στον ορίζοντα, καταλαβαίνει πως η ζωή είναι ένα συνεχές ταξίδι, και ότι η πραγματική του δύναμη βρίσκεται στην ικανότητά του να βιώνει και να μαθαίνει να υπάρχει, παρά το πέρασμα του χρόνου.

Έτσι, στην πορεία του, κάθε χιλιόμετρο γίνεται και μια μεταφορά για την εσωτερική του αναζήτηση, κάθε πεταλιά μια απόδειξη ότι ο χρόνος είναι αγνός και ειλικρινής σύμμαχος που του δείχνει τη φθαρτότητα, αλλά και την ομορφιά της ύπαρξης. 

Με αυτό το νόημα, ο ποδηλάτης συνεχίζει το ταξίδι του, αφήνοντας πίσω του το σκοτάδι και προχωρώντας προς το φως, γεμάτος από ελπίδα και κατάφαση για τη ζωή. 

Όλα αυτά τα στοχάστηκε εκείνη την ώρα. Και μόλις τελείωσε το στοχασμό του γέλασε αγαληνά. Και τότε πέρασε τη γέφυρα.