Χειμώνας

Μέσα στην παγωμένη αγκαλιά του χειμώνα ο αέρας, κοφτερός σαν μαχαίρι, του δάγκωνε τις παρειές και τα χέρια, παρά τα γάντια που φορούσε, τα ένιωθε να μουδιάζουν. Ωστόσο, κάθε πεταλιά ήταν κι ένας παλμός της καρδιάς του, ένας ρυθμός που συγχρονιζόταν με την παγωμένη ανάσα της φύσης γύρω του. Τα δέντρα γυμνά, σαν σκελετοί, υψώνονταν στον ουρανό, ενώ η ομίχλη απλωνόταν ίδιο πέπλο μυστηρίου πάνω από τη γη.

Μα μέσα στην ψύχρα, η ψυχή του φλεγόταν. Ένιωσε κιόλας να τον διαπερνά ένας ανεπαίσθητος ενθουσιασμός. Ήταν η αίσθηση της επιβίωσης, η απόλαυση του να νιώθει ζωντανός μέσα στην απόλυτη σιωπή της χειμωνιάτικης μέρας. Οι ήχοι του κόσμου είχαν χαθεί· μόνο ο ήχος των τροχών του πάνω στον παγωμένο δρόμο και ο σταθερός ρυθμός της αναπνοής του γέμιζαν τον χώρο.

Στοχάστηκε πάνω στην απλότητα της στιγμής. "Τίποτα περιττό δεν υπάρχει εδώ", είπε. "Μόνο εγώ, ο δρόμος και το κρύο".

Το μυαλό του πήρε να ταξιδεύει, να ελευθερώνεται από τις ανησυχίες της καθημερινότητας, κι η καρδιά του χτύπησε δυνατά, θυμίζοντάς του πως ζει. Παρά την παγωνιά, ένιωθε μια θέρμη μέσα του – μια σπίθα ζωής που τίποτα δεν μπορεί να σβήσει. 

Και καθώς ο δρόμος συνέχισε να απλώνεται μπροστά του, εκείνος πήρε να γελά. Η κρύα μέρα του χειμώνα δεν ήταν εχθρός· ήταν το άλλο μισό της ίδιας της ψυχής του.