Ο ποδηλάτης και ο ποιητής

 

Όσο το ποδήλατο κυλούσε στις πλαγιές με τις οξιές και τους σφενδάμους, εκείνον τον διαπερνούσε μέσα του η ιδέα  ότι οι στίχοι του πια γίνονταν η μουσική της κίνησης του, ο ρυθμός της αναπνοής του, ο σύντροφος των σκέψεών του. Οι εικόνες είχαν τώρα άλλο νόημα μπροστά του, αφού αναδείκνυαν στην ουσία της την ομορφιά που κρύβεται πίσω από το φυσικό τοπίο.

Το ποδήλατο είχε μεταμορφωθεί σε αχανές αστεροθέατρο, με τους τροχούς του να στροβιλίζονται συνεχώς σε μια δίνη μελανής οπής, που η ενέργεια, το φως και ο χρόνος είναι αδύνατο να περάσουν. Τότε ήταν που ένιωσε να ενώνεται με ολόκληρο τον κόσμο και το σύμπαν, καθώς πάλευε ισορροπώντας μεταξύ συλλογισμών και αναπολήσεων.

Και έτσι, πεταλιά την πεταλιά, ο ποδηλάτης έγινε ο ποιητής του εαυτού του.  Ένας αληθινός ποιητής που ανακάλυψε μεγαλείο και μοναδικότητα σε κάθε περάσμα του. Ήταν ο καταπιασμός κι η καταπόνηση με την ποίηση που τον οδήγησε σε ένα εσωτερικό ταξίδι, σε έναν κόσμο θαυμαστό, γεμάτο από μυστήριο και όνειρο.

Τώρα και για πάντα, ο ποδηλάτης συνεχίζει να γυρνά τον κόσμο, χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο, το παρόν και το παρελθόν, την πραγματικότητα και την ονειροπόληση. Και μέσα από αυτήν την αλληλεπίδραση, γεννιέται μόνιμα η ποίηση του ίδιου, ένα αιώνιο ταξίδι αναζήτησης και ανακάλυψης.