Στενός και ανηφορικός ο δρόμος. Μα αν περάσεις, φτάνεις στη ζωή.

 

Οι άνθρωποι που ποθούν κι αναζητούν συνεχώς την μέσα τους εξέλιξη, έχουν να αντιμετωπίσουν χοντρικά δύο προκλήσεις.

Κάθε εξελικτικό βήμα, συνοδεύεται από φόβο, αφού ο άνθρωπος εκτίθεται σε μη γνώριμες περιοχές.

Ακόμα και όταν υποφέρουμε μέσα σε μια συνθήκη, αυτό σταδιακά μάς γίνεται γνώριμο και ίσως φιλικό.

Το βήμα μπροστά, ενεργοποιεί το μηχανισμό του φόβου της αβύσσου.

Το ρίσκο σε αυτό το σημείο είναι μονόδρομος. Διαφορετικά μένεις σε αυτά που ξέρεις.

Αν τώρα κανείς καταφέρει να περάσει από αυτή την πρώτη ανηφοριά, ακολουθεί η επόμενη δοκιμασία.

Εδώ αρχίζει το παιχνίδι των ενοχών, σε σχέση με τις προγονικές εγγραφές.

"Πως να προδώσω τους προγόνους μου;"

"Πώς να ακολουθήσω μονοπάτια που τα διδάχθηκα ως μεμπτά και ίσως ανεπίτρεπτα;"

"Πώς να βαδίσω δρόμους που δεν θα τους κάνουν περήφανους;"

"Μήπως οι επιλογές μου τους ντροπιάσουν;"

Η γκάμα των εσωτερικών ενοχικών διερωτήσεων, θαρρείς δεν έχει τελειωμό.

Εδώ δεν απαιτείται ρίσκο.

Εδώ χρειάζεται το σθένος της υπεράσπισης της ατομικής διαφορετικότητας και μοναδικότητας.

Κάποιοι σε δίδαξαν.

Κάποιοι με δίδαξαν.

Κάποιοι μας δίδαξαν.

Έτσι συμβαίνει στη ζωή.

Ήρθε όμως η ώρα, και δεν παίρνει αναβολή, να αναλάβουμε την ευθύνη για τη χάραξη της δικής μας πορείας, που θα έχει τη σφραγίδα της μοναδικότητας, αφού οι επαναλήψεις είναι βαρετές.