Brevet 600 khm: Για να πετύχεις το αδύνατο, σκέψου ότι άλλοι πετυχαίνουν το αδιανόητο

 

Η αλήθεια είναι ότι το 600αρι του Μεσολογγίου το είχα κυκλώσει από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το φετινό πρόγραμμα. Ωστόσο, τις τελευταίες ημέρες, οι δεύτερες σκέψεις έκαναν την εμφάνιση τους σκεπτόμενος, κυρίως, την κόλαση ζέστης που θα περίμενε τους συμμετέχοντες στον κάμπο της Αιτωλοακαρνανίας και στον κάμπο του Αργυρόκαστρου.

Προφανώς το κίνητρο ήταν τεράστιο. Ήθελα πάση θυσία ένα 600αρι στο παλμαρέ, προκειμένου να κατακτήσω για πρώτη φορά τον ζηλευτό τίτλο του Super Randonneur, για τον οποίο όλες οι συμπαντικές δυνάμεις είχαν συμμαχήσει στα προηγούμενα φετινά 600αρια να μην με αφήσουν να συμμετάσχω για απίθανους λόγους που άντε να τους πεις και άντε κανείς να σε πιστέψει.

Ο κάμπος δεν αστειεύεται. Θα έλεγα ότι ίσως είναι πιο κυκλοθυμικός από το βουνό. Σε ξεκινάει χαράματα με υγρασία που σου τσακίζει τα κόκαλα και θες να φορέσεις ό,τι φοριέται και σε τρεις ώρες μπορεί να σε κάνει να θες να πετάξεις από πάνω σου ακόμα και το δέρμα σου. Οι συνθήκες αυτές είναι που με έκαναν να αρχίσω να σκέφτομαι την τελευταία εβδομάδα μήπως να το άφηνα και να δοκίμαζα την τύχη μου στο - πολύ πιο δύσκολο - 600αρι της Αθήνας για Καρπενήσι με τα 8000 υψομετρικά τον Σεπτέμβριο.

Πάνω στις στιγμές αυτές ήρθε στη σκέψη μου η εικόνα μερικών ποδηλατών που εδώ και μια εβδομάδα βρίσκονται στο δρόμο, με εκκίνηση το Βόρειο Ακρωτήριο για να φτάσουν στην Ισπανία σε μια επική ultra διαδρομή 7500 χιλιομέτρων σε έναν αγώνα χωρίς καμία υποστήριξη. Ανάμεσα τους ο δικός μας Steffen Streich, αλλά και άλλοι, που με ένα συνεχές χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ξεπερνούν όλες τις δυσκολίες βγάζοντας 400 χιλιόμετρα σε σταθερή ημερήσια βάση μέσα σε όλες τις συνθήκες: το κρύο, τη ζέστη, τη βροχή και τις επιθέσεις από τα δισεκατομμύρια κουνούπια στις λίμνες της Φινλανδίας. 

Αυτά είναι για μας αδιανόητα πράγματα. Αλλά μας δημιουργούν αυτό που λέμε κίνητρο για να πετύχουμε αυτό που, εμείς λέμε, αδύνατο.

Στη φωτογραφία της ανάρτησης, ξημερώματα στην Αμφιλοχία με το Ιόνιο να κοιμάται και τον αστερισμό του Βορείου Στεφάνου να αγρυπνεί, δεν μπόρεσα παρά να αντιγράψω και να πω τα λόγια του ποιητή:

"Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης".