Νωρίς το πρωί δίπλα στο Ιόνιο πέλαγος. Πεταλάρω αργά στην δροσιά της αυγής, ενώ ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να απλώνει τις πρώτες του ακτίνες. Το τοπίο είναι όμορφο και ήσυχο. Βαθιά γαλαζοπράσινα νερά και δυο λευκά σκάφη αραγμένα στον απάνεμο κόλπο. Σταματώ για λίγο, τραβάω μια φωτογραφία και συνεχίζω.
Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα εικονισματάκι. Δύο νέα παιδιά, ένα αγόρι στα είκοσι και ένα κορίτσι στα δεκαεννιά που είχαν άλλα όνειρα για την ζωή αλλά ο δρόμος και η μοίρα είχαν τα δικά τους. Λες να ήταν σαν κι αυτή η τελευταία εικόνα που είδαν; Η θάλασσα και ο πρωινός ήλιος; Ποιος ξέρει.
Αφήνω έναν πικρό στεναγμό στη μνήμη τους και προχωράω. Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε και που κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Και πόσο ευγνώμονες θα πρέπει να νιώθουμε που μπορούμε ακόμα να το κάνουμε.
Αν το ποδήλατο είναι σαν τη ζωή, όπως έχουμε πει, μας δίνει συνεχώς όμορφες και άσχημες εικόνες. Τις όμορφες για να τις απολαμβάνουμε, τις άσχημες για να παίρνουμε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο να απολαμβάνουμε τις όμορφες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου