Ξημέρωμα στη σέλα

 «Πού πας;»,

«γιατί το κάνεις;»,

«τούτη την ώρα ο κόσμος κοιμάται, δεν κάνει ποδήλατο».

Τέτοιες είναι οι μεγάλες φωνές που ακούει στο μυαλό του ο ποδηλάτης εκείνος που στις 4 και 5 η ώρα το πρωί, αχάραγα ακόμα, ποδηλατεί με το ένα μάτι κλειστό, όπως κάποτε κοιμόταν ο Σωκράτης στην Ποτίδαια, για να φτάσει στον τερματισμό του.

Το ερώτημα «γιατί το κάνεις;» μένει σταθερά κι αιώνια αναπάντητο. Κανείς ultra, randonneur ή απλός ταξιδευτής ποδηλάτης μεγάλων αποστάσεων δεν έδωσε ποτέ του απόκριση σε όποιον του έκανε αυτή την ερώτηση. Γιατί η ερώτηση αυτή είναι από κείνες που δεν έχουν απάντηση. Δεν έχει τι να σου απαντήσει αυτός που καβάλησε το ποδήλατο στις 7 το πρωί και ξεκαβάλησε την άλλη μέρα στις 7 το πρωί. Είναι η πράξη του και η σιωπή του, όμως, που δίνουν τη δική τους απάντηση.

Η ποδηλασία είναι γνωστό ότι προκαλεί στον άνθρωπο συναισθήματα ευεξίας και πληρότητας. Το ποδήλατο είναι από τη φύση του εκείνο το μεταφορικό μέσο που παίρνει από τον αναβάτη τη δύναμη στα πετάλ και τον ξεπληρώνει με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Ωραία αυτά και γνωστά. Ωστόσο, μια απλή βόλτα με το ποδήλατο ή έστω μια δυνατή και ζόρικη απόσταση με αρκετά χιλιόμετρα και υψομετρικά, δεν μπορούν με τίποτα να συγκριθούν με μια ultra διαδρομή 400 ή και περισσότερων χιλιομέτρων. Εκεί συμβαίνουν άλλα πράγματα.

Εκεί ο ποδηλάτης έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τις άγνωστες γωνιές του εαυτού του. Με τις φοβίες του, τους δαίμονες και τα τέρατα που μπορεί να κρύβονται μέσα του. Μέσα στη νύχτα, σαν ένα φωτεινό άστρο με το γιλέκο του να ανεμίζει, ψυχανεμίζεται την ίδια του την ύπαρξη και την πορεία του μέσα σε αυτό που ονομάζουμε κόσμο.

Σταδιακά, και όσο οι ώρες περνούν στην ησυχία της ψυχής του και στην ερημιά της νύχτας, αντιλαμβάνεται ότι σιγά σιγά δεν είναι ένας αγωνιζόμενος ultra αλλά ένας πρίγκηπας που μεταστοιχειώθηκε μέσα του η ύλη σε λάμψη. Κι από άνθρωπος έγινε διαμάντι. Κοχινούρ, πες. Κάλιναν και Βίτελσμπαχ.

Τότε είναι που έρχεται η στιγμή της ολοκλήρωσης. Εκεί, στις 4 και 5 η ώρα το πρωί. Εκεί είναι που θα νιώσει άλλοτε συνοδοιπόρος των άστρων και άλλοτε εξόριστος των κάστρων. Αυτό είναι το ξημέρωμα στη σέλα. Και η πιθανή απάντηση στο προαιώνιο αναπάντητο ερώτημα: «γιατί το κάνεις;».

__________

ΥΓ: Η σουρεαλιστική, σχεδόν απόκοσμη και μυστηριακή, φωτογραφία της ανάρτησης με απεικονίζει λίγο πριν τον τερματισμό στο μπρεβέ των 400 χιλιομέτρων στο Νυδρί. Τη λήψη έκανε ο Στράτος τον οποίο και ευχαριστώ. Στην παρέα μας υπήρχαν ακόμα τρία υπέροχα άτομα, άλλος πιο πίσω, άλλος πιο μπροστά, όλοι απορροφημένοι στην περισυλλογή εκείνης της δύσκολης ώρας. Μάρτυρες της μεγάλης προσπάθειας στάθηκαν η θάλασσα του Ιονίου και ο αστερισμός του Βοώτη με τα διαμαντένια του καρφιά στον ουρανό. Που σιωπούσαν. Αλλά έβλεπαν.