Στο βάθος ο Αστακός. Ένα διαμαντένιο κόσμημα καρφιτσωμένο στα βουνά του Ξηρομέρου.
Η διαδρομή που διασχίζει ολόκληρη τη δυτική Αιτωλοακαρνανία, από Μεσολόγγι μέχρι Πάλαιρο, είναι η αγαπημένη μου. Επί ώρες ο ποδηλάτης ταξιδεύει έχοντας στα δεξιά του πανύψηλους και απόκρημνους βράχους που μοιάζουν άβατοι και απόκοσμοι μέσα στη σιωπή τους, ενώ στα αριστερά το Ιόνιο αφήνει τις Σειρήνες του να μαγέψουν τον ταξιδιώτη με τα πολύβουα ερωτικά τους καλέσματα.
Ταξιδεύοντας κανείς ανάμεσα από την ησυχία των βουνών και το βουητό των κυμάτων, νιώθει το πετάλι του να γυρίζει αβίαστα ακόμα και στις - λίγες αλλά ρωμαλέες - ανηφόρες που θα βρει στον δρόμο του μέχρι τον Μύτικα. Δεξιά κι αριστερά χοροπηδούν κατσίκια στις κόψεις των βράχων, ακραία μετέωρα μεταξύ ζωής και θανάτου, όπου με βλέμμα απορίας, ειρωνικό και πένθιμο ταυτόχρονα, κυττάζουν τον ποδηλάτη σαν να χαίρονται που δεν είναι στη θέση του. Μα κι ο ποδηλάτης χαίρεται που δεν είναι κι αυτός αναγκασμένος από τις συνθήκες της ζωής να πηδά από βράχο σε βράχο και από κάτω να χάσκει η άβυσσος. Ή μήπως είναι, αλλά δεν το ξέρει;
"Βίοι παράλληλοι ποδηλάτη και γιδιού", σκέφτομαι, και συνεχίζω.
Τη διαδρομή αυτή την κάνω αρκετές φορές μέσα στον χρόνο, καθώς η Αιτωλοακαρνανία είναι η πατρίδα μου. Προτείνω ανεπιφύλακτα στον καθέναν να την εντάξει κάποια στιγμή στο πρόγραμμά του και να ποδηλατήσει στο δυτικό, παραθαλάσσιο Ξηρόμερο είτε στα πλαίσια ενός ταξιδιού είτε στα πλαίσια ενός μπρεβέ (τα τέσσερα μπρεβέ από Νυδρί, καθώς και το μπρεβέ του Αστακού τον Σεπτέμβριο περιλαμβάνουν το κομμάτι αυτό στη διαδρομή τους).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου