Σε ένα χωριό φάντασμα στη βόρεια Αιτωλοακαρνανία, που μετράει λίγα σπίτια και ακόμα λιγότερους ανθρώπους, εκεί που ο νομός συναντιέται με τον διπλανό νομό Ευρυτανίας ανάμεσα στα άγρια βουνά, τον δυνατό αέρα και την ηρεμία του Αχελώου.
Κατάκοπη από τα βάρη μιας ζωής που τραβάει κάμποσες δεκαετίες, ξεκουράζεται στον ήλιο του μεσημεριού.
Είναι ή υπήρξε κάποτε μητέρα; Να έχει άραγε παιδιά ή εγγόνια; Ή μήπως είναι ολομόναχη στον κόσμο αυτόν με μοναδική συντροφιά τον ποταμό και τον άνεμο. Δεν την ρωτάω και δεν της μιλάω καν, καθώς ταξιδεύω με το ποδήλατο σε αυτή την άγρια και ίσως αφιλόξενη περιοχή. Μόνο την κοιτάζω για μερικές στιγμές και συνεχίζω τον δρόμο μου.
Αυτή την Ελλάδα αξίζει να την κλάψεις. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα που χάνεται. Μια Ελλάδα που καμία σχέση έχει με τη σύγχρονη αστική ψυχοπάθεια. Μια Ελλάδα που ερημώνει από τους ανθρώπους της και από την ανθρωπιά της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου