Η πιο αστεία και τραγελαφική ιστορία που έχω ακούσει σε brevet

Μια Ελλάδα που οι περισσότεροι από τους σημερινούς κατοίκους της ούτε που φαντάζονται, επιβιώνει ακόμη, όσο επιβιώνει, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα του χρόνου, του αμείλικτου ανθρώπινου χρόνου.

Του ανθρώπινου χρόνου που έχει αποκοπεί από τον φυσικό χρόνο, από την φυσική ροή του χρόνου, γιατί ο σύγχρονος αστός δεν θέλει ούτε το παρελθόν να θυμάται ούτε το μέλλον να σκέφτεται. Γιατί τον απασχολεί μόνο ένα παρόν άμεσο, πιεστικό και ανελέητο.

Μακριά από την πόλη, η Ελλάδα αυτή περιμένει υπομονετικά τον καθένα για να του θυμίσει το παρελθόν και το μέλλον. Για το πόσο ακόμα θα περιμένει, απάντηση εύκολη δεν υπάρχει. Άγνωστο. Όσο επιβιώνει θα υπάρχει. Ξεχασμένη, παραγνωρισμένη, παραπεταμένη, όμως έστω κι έτσι δίνει τα σημάδια της.

Για όλους όσους μπορούν να τα αντιληφθούν, να τα αξιολογήσουν και να τα ερμηνεύσουν.