"καὶ ἐγὼ νῦν εἰμι, φυγὰς θεόθεν καὶ ἀλήτης"
(Εμπεδοκλής, Καθαρμοί, 115)
Ο στίχος αυτός του Εμπεδοκλή του Ακραγαντίνου μιλάει για τον άνθρωπο εκείνο που είναι ο ποιητής του ονείρου.
Οι άνθρωποι αυτού του είδους διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Πορεύονται σε δικούς τους δρόμους και δεν συμβαδίζουν εκ φύσεως με τους υφισταμένους κοινωνικούς κώδικες της μάζας.
Αυτό τους κάνει να νιώθουν άλλοτε οδοιπόροι των άστρων και άλλοτε εξόριστοι των κάστρων. Και βρίσκουν ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ, τη χρυσή τομή του ευ ζειν και του ευ πράττειν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου