Αναρτήσεις

SR-600 Πήλιο και Όσσα "Για το χατήρι σου, Κίσσαβε!"

Εικόνα
Πριν από έναν χρόνο ακριβώς, Οκτώβριος του 2024 ήταν, αποφάσισα για πρώτη φορά στην ποδηλατική μου ζωή να πάρω μέρος σε μια Super Randonnee . Μετά από μελέτη και προσεκτική ανάγνωση των διαδρομών και των υψομετρικών, κατέληξα σε αυτή του Πηλίου, που έχει σχεδιάσει ο Γιάννης Βουκελατος, για τον απλούστατο λόγο ότι φαινόταν (και, τελικά, είναι) μια διαδρομή που ενδείκνυται για κάποιον που ποτέ στη ζωή του δεν έχει δοκιμάσει κάτι ανάλογο, να μπει στη διαδικασία να συμμετάσχει.   Όταν μιλάμε για Super Randonnee , πάνω – κάτω οι περισσότεροι ποδηλάτες, που βρίσκονται στον χώρο των μεγάλων αποστάσεων, γνωρίζουν για το τι πρόκειται. Διαδρομές των 600 χιλιομέτρων που περιλαμβάνουν πάνω από 10.000 θετικά υψομετρικά. Όσο κι αν αυτό μπορεί να ακουστεί κάπως περίεργο, ακόμα και αυτού του είδους οι διαδρομές ενδέχεται να χωριστούν σε δύο κατηγορίες: είναι οι υπερβολικά δύσκολες (συνήθως άνω των 13.500 υψομετρικών) και οι λεγόμενες πιο μέσης δυσκολίας που κινούνται λίγο πιο πάνω από το όρι...

Μπάρος. Η 2η ανάβαση

Εικόνα
  Στα τελειώματα αυτού του Σεπτέμβρη ο απόκοσμος ταξιδευτής εδοκίμασε τη δεύτερη ανάβαση στο όρος. Παρότι βουνίσιος από καταγωγή και γεννησιμιού, βιάστηκε να προφτάξει τα χιόνια που σε λίγο θα σκεπάσουν τις κορφές. Γιατί σ’ αυτό το ανηφόρισμα δεν ήθελε εξωτερικές αλυκόντιες. Του έφτανε ο μέσα του αγώνας. Ωστόσο σε τούτη τη δεύτερη προσπάθεια ένιωθε πολύ πιο σίγουρος σε σχέση με την πρώτη του φορά. Εκείνο το πρώτο, το αρχαίο βάρος του όρους, τώρα είχε αλλάξει μέσα του αίσθηση. Σαν οι χιλιάδες τόνοι του βράχου να είχαν μεταστοιχειωθεί σε στοιχεία πολύ ελαφριά. Αν ήθελες να ονομάσεις το ύφος του τώρα, θα το ‘λεγες πέτρωση του ανέμου. Ή ανίατη εμμονή. Προτού φτάσει ν’ ανηφορίσει την πρώτη απαγανιά, πέρασε μια μικρή κοιλάδα που την έλεγαν "Στο Μύλο". Κύτταξε τον παλαιό νερόμυλο με το βαγένι, με τη φτερωτή και με τη χελιδόνα του. Κάπου εκεί στη δέση των νερών, ακούμπησε στον όχτο του αυλακιού και θυμήθηκε το τραγούδι που άκουγε παιδί να τραγουδάνε οι δύο μυλωνάδες, ο γέρο Γιαννακός...

"Μεταξύ Πύλου και Σπάρτης..."

Εικόνα
  Το καλοκαίρι του 1995 το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στον ιρλανδό ποιητή Σέιμους Χήνυ. Στη λαμπερή εκδήλωση της Σουηδικής Ακαδημίας βρέθηκαν δεκάδες προσωπικότητες της τέχνης και των επιστημών προκειμένου να ζήσουν από κοντά τη μεγάλη βραδιά και να παρακολουθήσουν την τελετή. Ήταν όλοι εκεί, εκτός από τον άμεσα ενδιαφερόμενο: τον ίδιο τον Χήνυ, ο οποίος ήταν άφαντος. Άμεσα ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια αναζήτησης του ποιητή, με πολλές εφημερίδες και περιοδικά της εποχής να κάνουν υπαινιγμούς ακόμα και για το εάν είναι τελικά ζωντανός, μιας και ο ίδιος είχε εξαφανιστεί από μέρες εντελώς άξαφνα και χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν για το πού θα πάει και πού θα βρίσκεται. Πιο καθησυχαστικός και ήρεμος εμφανιζόταν ο γιος του, ο Μάικλ, ο οποίος είχε τη βεβαιότητα ότι ο πατέρας του ήταν ζωντανός και μάλιστα κατά πάσα πιθανότητα θα βρισκόταν στην Ελλάδα. Έτσι έφυγε από την Ιρλανδία και ταξίδεψε εδώ προκειμένου να τον αναζητήσει. Ήταν τόσο σίγουρος και ήξερε τόσο καλά τον πατέρα ...