Ηλιοταξιδευτής

Στη σιωπή του βουνού, εκεί που η πέτρα στέκεται ακλόνητη και το κρύο νερό αναβλύζει αδιάκοπα, γεννιέται μια εικόνα που υπερβαίνει το φυσικό και δροσίζει το μονοπάτι της ύπαρξης. Είναι η ζωοδότρα κρήνη, ένα σύμβολο ανανέωσης που συγκρατεί μέσα της τις μνήμες του παρελθόντος, ενώ μεταφέρει ταυτόχρονα τη δύναμη της αλλαγής και της αναγέννησης. Κάθε κρήνη είναι και μια υπόσχεση για νέα ξεκινήματα και δείχνει μόνιμα στον ορειπόρο, στον ποδηλάτη και στον ποιμένα πως το σταθερό και το μεταβαλλόμενο συναντιούνται σε μια αιώνια συνύπαρξη. Ήταν εκείνη η μέρα που ο ταξιδευτής ποδηλάτης σταμάτησε μπροστά στη βρύση, κοιτώντας με λαχτάρα το καθάριο νερό που ξεπήδαγε από τα σπλάχνα του βράχου. Η σκέψη του πήγε στο αδιάκοπο πέρασμα του χρόνου και στη δυνατότητα της ανανέωσης που χαρίζει στον άνθρωπο η ίδια η φύση.  Κοίταξε το νερό και ένιωσε τη σιωπή της στιγμής να τον καταλαμβάνει, σαν μια ηρεμία μέσα στον θόρυβο των καιρών του.  «Πόσο δύσκολα μαθαίνουμε να βλέπουμε την αξία των απλών πραγμά...

  Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, προφανώς και παλιότερα, η έννοια του randonneur στην Ελλάδα απλώς δεν υπήρχε. Εμφανίστηκε πολύ αργότερα, πριν περίπου είκοσι χρόνια, όταν δειλά δειλά ξεκίνησαν στη χώρα μας τα πρώτα brevets και η ποδηλατική κοινότητα άρχισε να οργανώνεται καλύτερα, να συμμετέχει σε αυτά και η ποδηλασία μεγάλων αποστάσεων ξεκίνησε να αποκτά ολοένα και περισσότερους φίλους. Πέραν των παραπάνω, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, στην αντίληψη της ελληνικής κοινωνίας εκείνα τα χρόνια, οι περισσότεροι θεωρούσαν το ποδήλατο απλώς και μόνο ένα παιδικό παιχνίδι, κάτι που είχε να κάνει με την παιδική ή εφηβική ηλικία. Τα παιδιά είχαν ποδήλατο, με την ενηλικίωση έπαιρναν μηχανάκι ή μοτοσυκλέτα και μόλις μεγάλωναν λίγο ακόμα αγόραζαν αυτοκίνητο. Κάπως έτσι ήταν η «σειρά». Εξαιρέσεις υπήρχαν, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, όπου έβλεπε κανείς και πολλούς ενήλικες να κάνουν την απογευματινή τους βόλτα ενώ αναφέρονται, τέλος, και περιοχές όπου αυτό ήταν αρκετά σημαντικό μέρος της κα...

Την ώρα που έφτασε μπροστά στη γέφυρα, στάθηκε για λίγο κι η ματιά του πήρε να υγραίνει την ώρα που κύτταζε το νερό να ρέει αργά και κυματιστά γλύφοντας τις πέτρες στην κοίτη. Στοχάστηκε πως κάθε γέφυρα που συνάντησε και θα συναντήσει είναι κι ένα βήμα προς το άγνωστο, μια μετάβαση από το παρελθόν στο μέλλον. «Γέφυρα», είπε. «Ένα πέρασμα. Ένα σημείο μετάβασης, όπως κι εγώ». Το μυαλό του ταξίδεψε στο τι σημαίνει να είναι κανείς σε κίνηση, να προχωρά από το ένα σημείο του κόσμου στο άλλο χωρίς να σταματά. Η γέφυρα του θύμιζε γεγονότα του παρελθόντος, ανθρώπους που είχε συναντήσει στην πορεία του και πέρασαν και χάθηκαν, όπως το νερό που κυλά ασταμάτητα και δεν ξέρει πίσω του τι άφησε. Ένιωσε γερά την επιθυμία να σταθεί, να κοιτάξει πίσω, αν αυτά που άφησε να περάσουν είχαν κάποιο νόημα ή σημασία. «Αλλά, ίσως», σκέφτηκε, «η γέφυρα δεν είναι για να κοιτάς πίσω. Είναι για να προχωράς». Δεν ήξερε πού οδηγούσε ο δρόμος που άνοιγε μπροστά του, αλλά ήξερε ότι είχε επιλέξει να συνεχίσει, την ώρα...

                                                                 5 Οκτωβρίου 2024 Το παρόν κείμενο έχει χαρακτήρα αρχειακό, με την έννοια ότι γράφτηκε εν είδει ημερολογίου, προκειμένου να κρατήσω στη μνήμη μου με την πάροδο του χρόνου τις ωραίες εμπειρίες, παραστάσεις και εικόνες που αποκόμισα από τη συμμετοχή μου στην  Super Randonnée Pelion & Ossa τον Οκτώβριο του 2024. Θα τις διηγηθώ έτσι όπως τις έζησα, τις κατέγραψα και τις φωτογράφισα.   Έχοντας περάσει κάμποσα χρόνια σε μεγάλα ποδηλατικά ταξίδια, είτε αυτά ήταν απλώς ταξίδια είτε (τα τελευταία, κυρίως, χρόνια) πιο οργανωμένες μεγάλες αποστάσεις στα πλαίσια των μπρεβέ, η ιδέα της συμμετοχής σε μια SR-600 είχε ωριμάσει από καιρό στο μυαλό μου. Για την ακρίβεια, από τα μέσα του ...