Ηλιοταξιδευτής

Ο ηλιοταξιδευτής ποδηλάτης, σαν εκείνον τον αρχαίο Οιδίποδα στον δρόμο για τη Θήβα, ταξιδεύει σαν αιώνιος αναζητητής όχι τόσο του νοήματος της ζωής, όσο της ίδιας της ύπαρξης. Η πορεία του δεν είναι απλώς μια διαδρομή πάνω στους δρόμους της γης, αλλά ένα ταξίδι βαθιά υπαρξιακό, ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αναζήτησης νοήματος. Ο ήλιος είναι ο οδηγός του, το σύμβολο της ζωής, της γνώσης και της ελπίδας, και κάθε πεταλιά μοιάζει με έναν βηματισμό προς την κατανόηση του εαυτού του και του κόσμου. Για τον ποδηλάτη, η έννοια του ηλιοταξιδευτή είναι ταυτόχρονα κυριολεκτική και μεταφορική. Ακολουθεί το φως, την κίνηση του ήλιου στον ουρανό, βρίσκοντας έμπνευση στην ανατολή και γαλήνη στη δύση. Ο ήλιος είναι για εκείνον ένα σύμβολο αιώνιας συνέχειας και ανανέωσης, που του θυμίζει πως, παρά τη φθαρτότητα και τη συντομία της ζωής, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για νέα ξεκινήματα. Ωστόσο, η πορεία του δεν είναι εύκολη. Ανάμεσα στον εύκολο και τον δύσκολο δρόμο, ο ποδηλάτης θα πάει αντίθετα στις φυσικέ...

Η ζωή είναι κίνηση, αδιάκοπη μεταβολή, συνεχής ανανέωση, αναπροσαρμογή, πορεία μετεξέλιξης, επανάσταση. Και όλα αυτά όχι για να προχωρεί κανένας μπροστά. Αλλά για να μένει ακίνητος, χωρίς ωστόσο να σαπίζει μέσα στην ακινησία του. Αγωνίζομαι συνέχεια όχι για να πετύχω το καλύτερο, αλλά για να μην πέσω στο χειρότερο. Χρειάζομαι να προχωρώ όχι για να φτάσω, αλλά για να μην υπολειφθώ.

15-11-2020 ΜΙΑ ΜΕΡΑ (ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ) ΣΑΝ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ   Η 15 η Νοεμβρίου 2020 είναι μια μέρα που οι περισσότεροι θα έχουν πλήρως ξεχάσει τι συνέβη ή τι έκαναν, λίγοι θα θυμούνται ότι πρόκειται για την ημέρα που ανακοινώθηκε εκ τηλεοράσεως το δεύτερο ολικό lockdown που επιβλήθηκε στη χώρα για την αντιμετώπιση του κορονοϊου ( sic ), εγώ ωστόσο θα τη θυμάμαι για πάντα. Πρόκειται για την ημέρα που σε ένα τεράστιο ή ίσως και απόλυτο βαθμό με καθόρισε όσον αφορά τη μετέπειτα πορεία μου και σχέση μου με την ποδηλασία. Όπως είχα αναφέρει σε παλαιότερη ανάρτησή μου, η ενασχόλησή μου με την ποδηλασία υπήρξε σε έναν βαθμό εντατική κατά την περίοδο 2008-2012. Όχι, βέβαια, αγωνιστικά, αλλά τουριστικά, ταξιδιάρικα που λέμε. Μεγάλες και μικρότερες αποστάσεις με κάμποσες χιλιάδες χιλιόμετρα ετησίως, αυτό που μπορούμε να ορίσουμε ως μια καλή έως αρκετά καλή επαφή με το ποδήλατο. Στη συνέχεια, από το 2012 και για 8 συνεχόμενα χρόνια η επαφή αυτή χάθηκε, ίσως τόσο απότομα ό...

  Όσο το ποδήλατο κυλούσε στις πλαγιές με τις οξιές και τους σφενδάμους, εκείνον τον διαπερνούσε μέσα του η ιδέα   ότι οι στίχοι του πια γίνονταν η μουσική της κίνησης του, ο ρυθμός της αναπνοής του, ο σύντροφος των σκέψεών του. Οι εικόνες είχαν τώρα άλλο νόημα μπροστά του, αφού αναδείκνυαν στην ουσία της την ομορφιά που κρύβεται πίσω από το φυσικό τοπίο. Το ποδήλατο είχε μεταμορφωθεί σε αχανές αστεροθέατρο, με τους τροχούς του να στροβιλίζονται συνεχώς σε μια δίνη μελανής οπής, που η ενέργεια, το φως και ο χρόνος είναι αδύνατο να περάσουν. Τότε ήταν που ένιωσε να ενώνεται με ολόκληρο τον κόσμο και το σύμπαν, καθώς πάλευε ισορροπώντας μεταξύ συλλογισμών και αναπολήσεων. Και έτσι, πεταλιά την πεταλιά, ο ποδηλάτης έγινε ο ποιητής του εαυτού του.   Ένας αληθινός ποιητής που ανακάλυψε μεγαλείο και μοναδικότητα σε κάθε περάσμα του. Ήταν ο καταπιασμός κι η καταπόνηση με την ποίηση που τον οδήγησε σε ένα εσωτερικό ταξίδι, σε έναν κόσμο θαυμαστό, γεμάτο από μυστήριο και όνειρο. Τ...

  Οι άνθρωποι που ποθούν κι αναζητούν συνεχώς την μέσα τους εξέλιξη, έχουν να αντιμετωπίσουν χοντρικά δύο προκλήσεις. Κάθε εξελικτικό βήμα, συνοδεύεται από φόβο, αφού ο άνθρωπος εκτίθεται σε μη γνώριμες περιοχές. Ακόμα και όταν υποφέρουμε μέσα σε μια συνθήκη, αυτό σταδιακά μάς γίνεται γνώριμο και ίσως φιλικό. Το βήμα μπροστά, ενεργοποιεί το μηχανισμό του φόβου της αβύσσου. Το ρίσκο σε αυτό το σημείο είναι μονόδρομος. Διαφορετικά μένεις σε αυτά που ξέρεις. Αν τώρα κανείς καταφέρει να περάσει από αυτή την πρώτη ανηφοριά, ακολουθεί η επόμενη δοκιμασία. Εδώ αρχίζει το παιχνίδι των ενοχών, σε σχέση με τις προγονικές εγγραφές. "Πως να προδώσω τους προγόνους μου;" "Πώς να ακολουθήσω μονοπάτια που τα διδάχθηκα ως μεμπτά και ίσως ανεπίτρεπτα;" "Πώς να βαδίσω δρόμους που δεν θα τους κάνουν περήφανους;" "Μήπως οι επιλογές μου τους ντροπιάσουν;" Η γκάμα των εσωτερικών ενοχικών διερωτήσεων, θαρρείς δεν έχει τελειωμό. Εδώ δεν απαιτείται...