Ηλιοταξιδευτής

  Αν καμιά φορά βρεθείς στη μέση του πουθενά, σε σκληρό βουνό ή σε καυτό κάμπο, με τα χείλια φλόγα από τη δίψα και το μάτι στεγνό και κόκκινο και βρεις πηγή στον δρόμο σου, όταν πιεις κι αναστηθείς και φύγεις μην την λησμονήσεις. Είναι η βρύση που σε έσωσε. Την ώρα που θα πεταλαρεις πάλι ζωντανός, να φέρεις στο μυαλό σου και να μνημονεύσεις την ψυχούλα εκείνων που σε άλλους καιρούς και άλλες εποχές έβαλαν κόπο και ιδρώτα να πελεκήσουν την πέτρα και να βάλουν το νερό να τρέξει για να ξεδιψάσει η κάθε επόμενη γενιά ανθρώπων που θα περάσει από τον τόπο.  Τη βρύση που σε έσωσε μην την ξεχάσεις ποτέ. Να τη βγάλεις μια φωτογραφία, να τη θυμάσαι πάντα. Και από τα γεμάτα σου παγούρια να μην το πιεις όλο το νερό. Μα να κρατήσεις δυο γουλιές στο τέλος και, μόλις φτάσεις σπίτι, να τις ρίξεις να ποτίσεις ένα δέντρο στην αυλή σου.

  Ο Ησίοδος, που έζησε περίπου το 750 π.χ.χ., είναι ο πατέρας της ιερής Μυθολογίας και συγγραφέας της Θεογονίας. Στη Ναύπακτο, όπου ο Ησίοδος έζησε και εμπνεύστηκε τη Θεογονία, είναι αφιερωμένη προς τιμήν του ή "πλατεία Ησιόδου". Εκεί στέκει η προτομή του Ησίοδου με τα λόγια του: "ΕΡΓΟΝ Δ' ΟΥΔΈΝ ΌΝΕΙΔΟΣ ΑΝΕΡΓΙΗ Τ' ΌΝΕΙΔΟΣ" (απόδοση: καμία εργασία δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι η τεμπελιά). Λάθος, Ησίοδε! Ακόμα κι εσύ ο αλάθητος έσφαλες! Σε διορθώνω και διασκευάζω τα λόγια σου: "ΚΑΛΎΤΕΡΗ Η ΑΕΡΓΙΑ ΑΠΟ ΕΚΕΊΝΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΊ ΈΡΓΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΉΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΎΣΗ".

Μέσα στο καμίνι του κάμπου της Αιτωλοακαρνανίας, ο ποταμός Αχελώος δίνει ανάσες δροσιάς και θυμίζει εκείνα τα παλιά λόγια του Ηράκλειτου ότι: "ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ". Ο Αχελώος, γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, είναι ο θεός προστάτης και η ευλογία του νομού.

  Όταν γυρίσω...

  Οκλαχόμα, Τέξας, Νιού Μέξικο ή Κολοράντο; Τίποτα από όλα αυτά. Ποδηλατική περιπλάνηση σε μια ακόμα γωνιά της Ελλάδας που ξεχασμένη από όλους κι από όλα, με τον ίδιο τον χρόνο να την έχει προσπεράσει, μένει εκεί και επιβιώνει. Ο ταξιδιώτης ποδηλάτης δεν θα συναντήσει ούτε τον Τζον Γουέιν ούτε τον Κερκ Ντάγκλας, αλλά σίγουρα θα νιώσει κάπως τα ίδια συναισθήματα και θα βιώσει λίγη από την ίδια άγρια ομορφιά με εκείνους τους σκληρούς άντρες του Νότου. Και τα φλογισμένα τους σπιρούνια θα ζωντανέψουν πάλι στα πετάλια του που θα γυρίζουν αδιάκοπα μέσα στο χώμα και στον ήλιο.

  Το μικρό χωριό Κλεπά στην Αιτωλοακαρνανία δεν έχει να επιδείξει κάτι το ιδιαίτερο. Καταμεσήμερο φτάνω εκεί και δεν βρίσκω ίχνος ζωής. Ούτε ανθρώπου μάτι ούτε πουλί πετούμενο. Ψυχή ζώσα πουθενά. Πάνω στο δρόμο στο κέντρο του χωριού είναι που βλέπω μια μαυρομουρια. Σταματώ να βγάλω μια φωτογραφία και τότε το μάτι πέφτει στη μαρμάρινη επιγραφή στη βάση του κορμού.  Να η ζωή του χωριού, κάποτε σημεία και τέρατα συνέβησαν εκεί. Και η μαυρομουρια τα είδε και στέκει ακόμα στη θέση της διακόσια χρόνια μετά να τα διηγείται. Σαν να είναι ταγμένη από χρέος ιερό να εξιστορεί στους αιώνες των αιώνων και σε κάθε περαστικο διαβάτη τι συνέβη εκείνη τη σκληρή μέρα στο χωριό.  Τώρα απλώς ο ταξιδιώτης τα διαβάζει, στοχάζεται λίγο και τραβάει το δρόμο του. Παντού γεμάτος ιστορία αυτός ο τόπος.

Νωρίς το πρωί δίπλα στο Ιόνιο πέλαγος. Πεταλάρω αργά στην δροσιά της αυγής, ενώ ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να απλώνει τις πρώτες του ακτίνες. Το τοπίο είναι όμορφο και ήσυχο. Βαθιά γαλαζοπράσινα νερά και δυο λευκά σκάφη αραγμένα στον απάνεμο κόλπο. Σταματώ για λίγο, τραβάω μια φωτογραφία και συνεχίζω. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα εικονισματάκι. Δύο νέα παιδιά, ένα αγόρι στα είκοσι και ένα κορίτσι στα δεκαεννιά που είχαν άλλα όνειρα για την ζωή αλλά ο δρόμος και η μοίρα είχαν τα δικά τους. Λες να ήταν σαν κι αυτή η τελευταία εικόνα που είδαν; Η θάλασσα και ο πρωινός ήλιος; Ποιος ξέρει. Αφήνω έναν πικρό στεναγμό στη μνήμη τους και προχωράω. Σκέφτομαι πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε και που κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Και πόσο ευγνώμονες θα πρέπει να νιώθουμε που μπορούμε ακόμα να το κάνουμε. Αν το ποδήλατο είναι σαν τη ζωή, όπως έχουμε πει, μας δίνει συνεχώς όμορφες και άσχημες εικόνες. Τις όμορφες για να τις απολαμβάνουμε, τις άσχημες για να παίρνουμε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο να απολαμβάνουμε τι...

  Η αλήθεια είναι ότι το 600αρι του Μεσολογγίου το είχα κυκλώσει από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το φετινό πρόγραμμα. Ωστόσο, τις τελευταίες ημέρες, οι δεύτερες σκέψεις έκαναν την εμφάνιση τους σκεπτόμενος, κυρίως, την κόλαση ζέστης που θα περίμενε τους συμμετέχοντες στον κάμπο της Αιτωλοακαρνανίας και στον κάμπο του Αργυρόκαστρου. Προφανώς το κίνητρο ήταν τεράστιο. Ήθελα πάση θυσία ένα 600αρι στο παλμαρέ, προκειμένου να κατακτήσω για πρώτη φορά τον ζηλευτό τίτλο του Super Randonneur, για τον οποίο όλες οι συμπαντικές δυνάμεις είχαν συμμαχήσει στα προηγούμενα φετινά 600αρια να μην με αφήσουν να συμμετάσχω για απίθανους λόγους που άντε να τους πεις και άντε κανείς να σε πιστέψει. Ο κάμπος δεν αστειεύεται. Θα έλεγα ότι ίσως είναι πιο κυκλοθυμικός από το βουνό. Σε ξεκινάει χαράματα με υγρασία που σου τσακίζει τα κόκαλα και θες να φορέσεις ό,τι φοριέται και σε τρεις ώρες μπορεί να σε κάνει να θες να πετάξεις από πάνω σου ακόμα και το δέρμα σου. Οι συνθήκες αυτές είναι που με έκαναν...