Ηλιοταξιδευτής

"ὥσπερ τὸν ἄπειρον αἰῶνα ἡ τοῦ χρόνου ἀδιάλειπτος φορὰ νέον ἀεὶ παρέχεται". (μτφ. Η ακατάπαυστη ροή του καιρού δίνει πάντα καινούργια την έννοια του άπειρου χρόνου). Η πρόταση αυτή του Μάρκου Αυρήλιου μου ήρθε στο νου καθώς σταμάτησα να ξεκουραστώ λίγo μετά από πολλά χιλιόμετρα. Και σκέφτηκα ότι, όταν κάποιος ποδηλατεί για ώρες πολλές, σχεδόν όλη τη μέρα και για μεγάλη απόσταση, ο χρόνος χάνει πια την σημασία του. Οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα δεν έχουν πια καμία αξία. Γιατί για τον ποδηλάτη που ταξιδεύει στη φύση αυτό που μετράει είναι μόνο οι στιγμές. Ο ποδηλάτης είναι ευτυχισμένος γιατί γνωρίζει καλά ότι στο βουνό και στο δάσος υπάρχει εκείνη η απλότητα που του δίνει τη γαλήνη την απαραίτητη για να χαρεί το παρόν και απ’ αυτό το παρόν ολόκληρη τη ζωή. Είναι ευτυχισμένος γιατί θυμάται ότι το σήμερα είναι μόνο άπαξ και ότι δεν θα επαναληφθεί και αύριο. Γιατί; Γιατί το αύριο είναι μια άλλη μέρα που και αυτή άπαξ θα συμβεί.

"καὶ ἐγὼ νῦν εἰμι, φυγὰς θεόθεν καὶ ἀλήτης" (Εμπεδοκλής, Καθαρμοί, 115) Ο στίχος αυτός του Εμπεδοκλή του Ακραγαντίνου μιλάει για τον άνθρωπο εκείνο που είναι ο ποιητής του ονείρου. Οι άνθρωποι αυτού του είδους διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Πορεύονται σε δικούς τους δρόμους και δεν συμβαδίζουν εκ φύσεως με τους υφισταμένους κοινωνικούς κώδικες της μάζας. Αυτό τους κάνει να νιώθουν άλλοτε οδοιπόροι των άστρων και άλλοτε εξόριστοι των κάστρων. Και βρίσκουν ανάμεσα στα θέλω και στα μπορώ, τη χρυσή τομή του ευ ζειν και του ευ πράττειν. 

Σε ένα χωριό φάντασμα στη βόρεια Αιτωλοακαρνανία, που μετράει λίγα σπίτια και ακόμα λιγότερους ανθρώπους, εκεί που ο νομός συναντιέται με τον διπλανό νομό Ευρυτανίας ανάμεσα στα άγρια βουνά, τον δυνατό αέρα και την ηρεμία του Αχελώου. Κατάκοπη από τα βάρη μιας ζωής που τραβάει κάμποσες δεκαετίες, ξεκουράζεται στον ήλιο του μεσημεριού. Είναι ή υπήρξε κάποτε μητέρα; Να έχει άραγε παιδιά ή εγγόνια; Ή μήπως είναι ολομόναχη στον κόσμο αυτόν με μοναδική συντροφιά τον ποταμό και τον άνεμο. Δεν την ρωτάω και δεν της μιλάω καν, καθώς ταξιδεύω με το ποδήλατο σε αυτή την άγρια και ίσως αφιλόξενη περιοχή. Μόνο την κοιτάζω για μερικές στιγμές και συνεχίζω τον δρόμο μου. Αυτή την Ελλάδα αξίζει να την κλάψεις. Γιατί αυτή είναι η Ελλάδα που χάνεται. Μια Ελλάδα που καμία σχέση έχει με τη σύγχρονη αστική ψυχοπάθεια. Μια Ελλάδα που ερημώνει από τους ανθρώπους της και από την ανθρωπιά της.

Μια Ελλάδα που οι περισσότεροι από τους σημερινούς κατοίκους της ούτε που φαντάζονται, επιβιώνει ακόμη, όσο επιβιώνει, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα του χρόνου, του αμείλικτου ανθρώπινου χρόνου. Του ανθρώπινου χρόνου που έχει αποκοπεί από τον φυσικό χρόνο, από την φυσική ροή του χρόνου, γιατί ο σύγχρονος αστός δεν θέλει ούτε το παρελθόν να θυμάται ούτε το μέλλον να σκέφτεται. Γιατί τον απασχολεί μόνο ένα παρόν άμεσο, πιεστικό και ανελέητο. Μακριά από την πόλη, η Ελλάδα αυτή περιμένει υπομονετικά τον καθένα για να του θυμίσει το παρελθόν και το μέλλον. Για το πόσο ακόμα θα περιμένει, απάντηση εύκολη δεν υπάρχει. Άγνωστο. Όσο επιβιώνει θα υπάρχει. Ξεχασμένη, παραγνωρισμένη, παραπεταμένη, όμως έστω κι έτσι δίνει τα σημάδια της. Για όλους όσους μπορούν να τα αντιληφθούν, να τα αξιολογήσουν και να τα ερμηνεύσουν.