Ηλιοταξιδευτής

  ΕΙΣΑΓΩΓΗ 1. Η ιδέα Η ιδέα της διοργάνωσης μιας Super Randonnée στην Δυτική Ήπειρο έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά στο μυαλό μου στις αρχές του 2024. Ο λόγος ήταν τα πολλά και συνεχόμενα ποδηλατικά μου ταξίδια και περιπλανήσεις στην περιοχή και η αίσθηση που μου έδινε κάθε φορά ο τόπος ότι συνεχίζει με πείσμα να επιβιώνει με έναν δικό του ρυθμό στο πέρασμα του χρόνου. Ένας τόπος ξεχασμένος και στην πράξη εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, είδε σιγά σιγά τη φύση να αναλαμβάνει να κάνει αυτό που εκατομμύρια χρόνια είναι προγραμματισμένη να κάνει: να συμπληρώνει το κενό. Γιατί, ως γνωστόν, η φύση απεχθάνεται το κενό. Τα χωριά άδειασαν από κατοίκους και γέμισαν δέντρα και κλαριά που με στη σειρά τους γέννησαν καινούρια δέντρα και αγκάλιασαν σφιχτά τα σπίτια, τα δρομάκια και τις πλατείες ζητώντας χώρο για να κατοικήσουν αυτά εκεί τώρα. Όποιος περάσει από τα ξεχασμένα χωριά σήμερα θα βρει σφαλιστά πορτοπαράθυρα και ρημαγμένα καλντερίμια. Είδα τα σπίτια τρόχαλα, τς’  αυλές χο...

  Τα τελευταία χρόνια συνηθίζω τέτοιες μέρες να κάνω πάντα μια μεγάλη ποδηλατική διαδρομή αφιερωμένη στη μνήμη τριών αγαπημένων προσώπων που, άγνωστο ποια μοίρα, επέλεξε να αφήσουν αυτόν τον κόσμο σε παραπλήσιες κοντινές ημερομηνίες. Πρόκειται για δύο συγγενικά πρόσωπα που έφυγαν τέλη Μάϊου και έναν αγαπημένο δάσκαλο που το πιστοποιητικό θανάτου του, λανθασμένα ή όχι, έγραψε 1 Ιουνίου 1998. Στα πλάνα των ημερών ήταν οπωσδήποτε το brevet στον Όλυμπο που διοργάνωσε ο φίλος Στράτος, αν και βαθιά μέσα μου ήξερα τελικά ότι δεν θα μπορέσω να πάω. Για διάφορους λόγους. Εναλλακτική ήταν και το 600αρι brevet στο Νυδρί, αλλά και αυτό, για τους ίδιους λόγους, απομακρύνθηκε. Όπως και να ‘χει, είχε φτάσει Παρασκευή απόγευμα και ακόμα δεν είχα αποφασίσει τι θα κάνω. Ήξερα, ωστόσο, ότι οπωσδήποτε κάτι θα έκανα, αγνοούσα ωστόσο το τι ακριβώς.  Αποφάσισα να αφήσω να ξημερώσει το Σάββατο και να πάρω μια απόφαση. Όπως και έκανα. Η απόφαση ήταν απλή και λιτή: πάμε κι όπου βγει, σε ένα ταξίδι χωρί...