Ηλιοταξιδευτής

  Τη στερνή ώρα που ο ήλιος παίρνει να ρίχνει τους ίσκιους στις πλαγιές είναι που βλέπω τη μορφή σου πάνω από τους λειμώνες και τα λιοστάσια. Στις Ρίγανες και στον Άη Δημήτρη. Τα κυπαρίσσια όρθια στον κάμπο μετρημένα είκοσι έξι. Όσα και τα χρόνια σου που γιόρτασες. Προτού να ρθει εκείνος ο σκληρός Μάης. Ήταν ο Μάης που ήρθε με την απαλή βροχή να ποτίσει τις πρασινάδες και τους μπαξέδες. Και να κάνει τον πρώτο σπόρο στο τριφύλλι να πετάξει τον βλαστό. Το καλοκαίρι που θα ρχόταν με την ώρα του θα τανε καυτό στον κάμπο και στις αυλές. Αλλά δεν ήταν να το δεις. Στο κλείσιμο της πόρτας που έκαμε η άνοιξη πήρε κι εσένα. Παλιά μου φίλη. Από σένα μένει τώρα μια λύπη στη μνήμη και μια ήσυχη νοσταλγία. Όμως αγέρωχη και σφριγηλή. Με απαλά βήματα σε βλέπω να γυρνάς στον λόγγο τραγουδώντας με τα άλλα κορίτσια του χωριού το πικρό και το χαρούμενο τραγούδι του έρωτα και του θανάτου. Είναι η φτώχια της προσμονής που δίνει βήμα στη σκληρή απουσία.  Ξύπνησα και δεν σε είδα, διάβηκες νωρίς θα σο...

  Ο ελληνικός κόσμος στάθηκε ένας κόσμος μελαγχολικός και θλιμμένος. Σε κανέναν άλλον λαό και ποτέ άλλοτε η μελέτη και η εντρύφηση στα μεγάλα προβλήματα της ύπαρξης (κόσμος, ζωή, άνθρωπος) δεν οδήγησε σε τόση πικρία και σε τέτοιο καημό. Οποιαδήποτε άλλη θεωρία που μιλά για το κακό και το σκότος, για την άρνηση, τη ματαιότητα και τον παραλογισμό, μ’ έναν λόγο για τη φρίκη του μεγάλου μηδενός, εάν συγκριθεί με την αντίστοιχη γνώση των ελλήνων μοιάζει με ανήσυχη γάτα μπροστά σε μαινόμενη τίγρη. Παρά ταύτα, αυτό το δεύτερο πρόσωπό τους οι έλληνες το έκρυψαν με επιμέλεια. Θα έλεγε κανείς ότι όλη η μέριμνα, καθώς αγωνίζονταν, για να εκφραστούν, είχε συγκεντρωθεί σε αυτό το σημείο, να κρύψουν το δεύτερο πρόσωπο. Και αυτό είναι το ασύγκριτο μυστικό που δημιούργησε την αμίμητη τέχνη τους. Κάθε εκφραστική τους μορφή, το αγγείο, το άγαλμα, η κολόνα, ο ομηρικός εξάμετρος, το δίστιχο ελεγείο, η τραγική χειρονομία, ο στρατηγός δημηγορών, ο πλατωνικός έφηβος είναι και μια βίβλος κυριαρχίας. Έτσι,...