Ηλιοταξιδευτής

"τίς γὰρ ταύτην ὁδὸν ἡγεμονεύσει;" (Όμηρος, Οδύσσεια, ραψ. Κ, στιχ. 501) (Απόδοση: γιατί ποιος θα μας καθοδηγήσει σε αυτόν τον δρόμο;) Σαν ανεβεί για πρώτη φορά ο ποδηλάτης στον Μπάρο, άλλα περιμένει για να δει και άλλα βλέπει. Σαν αφήσει πίσω του τα Πράμαντα και τους Χριστούς και φτάσει στον Καλαρίτικο, σαν πιάσει να ανηφορίσει τις απανωτές κλίσεις, τέσσερις – πέντε – δέκα, κάπου σχεδόν αμέτρητες, σαν αφήσει αριστερά του να περάσουν κατά σειρά οι Καλαρρύτες, οι ράχες του Προφήτη Ηλία και του Καλόγερου, σαν καβαλήσει την τελευταία ακρώρεια, εκεί θα αντικρύσει την κορυφή. Μανούλα μου! θα πει. Κι η ψυχή του θα βουλιάξει. Πώς βουλιάζει βλαστάρι στο χώμα σαν το πατήσει ελέφαντας. Θα του κοπούν τα ήπατα και θα σκοτιστεί ο τόπος γύρω του. Ο γιγάντιος φωτερός όγκος που, όταν τον αντίκρυζε από μακριά, φάνταζε στα μάτια του απέραντα μακρινός, χαμένος στα ύψη και στον ουρανό, ίδιος μαρμάρινος ώμος λευκού θεού, αυτός ο γιγάντιος φωτερός όγκος τινάζεται τώρα μπροστά στα μάτια του ζωντανό...

  Μέχρι και το καλοκαίρι του 2009 η σχέση μου με το ποδήλατο ήταν απλώς και μόνο εκείνη των παιδικών μου χρόνων όταν με ένα ΒΜΧ αλώνιζα στις γειτονιές του χωριού μου. Αυτό κράτησε όσο κράτησε και η εποχή της αθωότητας, μέχρι τα δέκα μου περίπου. Τότε μετακομίσαμε σε μεγάλη πόλη και το ΒΜΧ έμεινε στο χωριό και χάθηκε κάπου ανάμεσα σε άλλα παλιοσίδερα, οικοδομικά υλικά και αποθήκες μαζί με όλες τις υπόλοιπες μνήμες και εικόνες που σιγά σιγά ξεθώριασαν και έσβησαν. Ποδήλατο δεν απέκτησα ξανά από τότε. Μεγαλούπολη, άγριες καταστάσεις στους δρόμους, σχολεία, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο. Τυπική αστική ζωή ενός εφήβου με αναζητήσεις, σοβαρές ή και όχι, αλλά πάντως τυπική αστική ζωή. Το 2008 διορίστηκα δάσκαλος σε ένα χωριό της Πελοποννήσου. Το μέρος ήταν παραθαλάσσιο, όμορφο με λίγη κίνηση και χαμηλούς ρυθμούς ζωής. Η μοναξιά σιγά σιγά άρχισε να ανεβάζει τον δείκτη στο δικό της στροφόμετρο και η έλλειψη εξωτερικών ερεθισμάτων είχε ξεκινήσει να ενοχλεί. Τότε ήταν που κάτι μέσα μου άρχισ...