Ηλιοταξιδευτής

  Στιγμιαία η ματιά του ενώθηκε με εκείνου την συγκαταβατική ματιά, ήπιε ακόμη μια γουλιά κρασιού και αφέθηκε στη συνέχεια της διήγησης-συζήτησης τους, καθώς έξω ο άνεμος λυσσομανούσε και τα κλαδιά των δέντρων με δύναμη χτυπούσαν το ένα πάνω στο άλλο. Ξεκίνησε να μιλάει: «Παρατηρούμε συνέχεια στην ανθρώπινη ιστορία ανθρώπους που, αν και δεν είχαν ποτέ την δυνατότητα πρόσβασης σε πηγές πληροφοριών, έστω και μέσω της προφορικής παράδοσης, διέθεταν μια απίστευτη σοφία, μια απίστευτη αντίληψη των πραγμάτων, που όμοια τους δεν θα συναντούσες αν έβαζες μαζί ακόμη και δέκα σύγχρονους καθηγητές πανεπιστημίου. Πως εξηγείται αυτό;»  «Πως γίνεται άνθρωποι αγράμματοι σε απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη μας, απομονωμένοι από τον σύγχρονο πολιτισμό,  να διαθέτουν γνώσεις για την αιτία προέλευσης και τη θεραπεία πολύπλοκων ασθενειών για τις οποίες η σύγχρονη επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά; Πως γίνεται τέτοια άτομα να έχουν μέσα τους πληροφορίες για την πραγματική σύσταση αυτού του κό...

Τους δύο τελευταίους μήνες θα έλεγα ότι ήμουν αρκετά πεσμένος και πιεσμένος και, πάντως, σε καθόλου καλή κατάσταση. Όλα ξεκίνησαν στα τέλη Ιανουαρίου όταν εμφανίστηκε δειλά δειλά ένα μικρό και μάλλον ανεπαίσθητο τσίμπημα στο δεξί γόνατο κατά τη διάρκεια μιας ημέρας που μια μεγάλη διαδρομή στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου περιλάμβανε αρκετά υψομετρικά. Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Θεώρησα, όπως θα κάναμε οι περισσότεροι, ότι θα πρόκειται μάλλον για έναν τυχαίο και περαστικό πόνο που σε λίγες ώρες θα αποτελεί παρελθόν. Την επόμενη μέρα που σηκώθηκα το πρωί, ο πόνος είχε εξαφανιστεί και όλα έμοιαζαν να είναι όπως πριν. Φευ. Με το που ανέβηκα στο ποδήλατο και πέρασε περίπου μισή ώρα, ο πόνος επανήλθε. Και σταδιακά άρχισε να δυναμώνει και να γίνεται πιο οξύς. Το περίεργο και το παράδοξο ήταν ότι στην καθημερινότητα και σε κάθε δραστηριότητα, ακόμα και στο περπάτημα, δεν είχα καμία ενόχληση ή τέλος πάντων οι ενοχλήσεις ήταν ανεπαίσθητες. Ο πόνος εμφανιζόταν με το που ξεκινούσα να ...