Ηλιοταξιδευτής

Προτού φτάσει να ανηφορίσει την πρώτη απαγανιά, πέρασε μια μικρή κοιλάδα που την έλεγαν "Στο Μύλο". Κύτταξε τον παλαιό νερόμυλο με το βαγένι, με τη φτερωτή και με τη χελιδόνα του. Κάπου εκεί στη δέση των νερών, ακούμπησε στον όχτο του αυλακιού και θυμήθηκε το τραγούδι που άκουγε παιδί να τραγουδάνε οι δύο μυλωνάδες, ο γέρο Γιαννακός κι ο γέρο Δημητρώνης, την ώρα που έπαιρνε να δειλιάζει η μέρα και γέρναν τ' απόσκια στις αυλές. Το τραγούδι έλεγε έτσι: "Ποταμέ μου, όταν γιομίζεις και βαρείς και κυματίζεις, πάρε με στα κύματά σου, στα βεργολυγίσματά σου, να με πας στη δύση - δύση και στης Αργαστής τη βρύση".

Ταξιδεύοντας κάποιος στην Αιτωλοακαρνανία, θα φτάσει κάποτε και θα σταθεί στην πύλη του Μεσολογγίου. Εκεί θα πρέπει να συλλογιστεί και να εννοήσει ότι το Χρέος του ελεύθερου ανθρώπου είναι να δίνει τη μεγάλη μάχη στα στενά και να πασχίζει να πατήσει το σκοτάδι για να βγει στο φως. Να κάνει, δηλαδή, τη μεγάλη Έξοδο. Το Χρέος και η Έξοδος δεθήκανε όπως η βέρα με το δάχτυλο στην ενδοξότερη ώρα του μεγάλου Σηκωμού. Στο Μεσολόγγι, τον τόπο που κατάργησε την εκλογή και θέσπισε την απόφαση. Το Μεσολόγγι της Εξόδου είναι η κορόνα του '21. Όπως ο Παρθενώνας είναι η κορόνα της Ακρόπολης. Και όπως ο Βόρειος Στέφανος των αστερισμών είναι η κορόνα του ουρανού.

Οι ολλανδοί κοίταξαν υπεύθυνα το παρόν και το μέλλον τους, έκαναν τη σωστή επιλογή που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από το δίποδο και το Άμστερνταμ έγινε η πόλη που χαίρεσαι να ζεις. Την ίδια ώρα η μιαρή αθηναϊκή χαβούζα, η Δαμασκός των Βαλκανίων, εξελίσσεται διαρκώς σε μια απέραντη δυσώδη αποθήκη ψυχών με κατοίκους στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού. Την πορεία της προς την εξαχρείωση ακολουθούν σύσσωμες όλες οι υπόλοιπες θλιβερές ελληνικές πόλεις.

Στο βάθος ο Αστακός. Ένα διαμαντένιο κόσμημα καρφιτσωμένο στα βουνά του Ξηρομέρου. Η διαδρομή που διασχίζει ολόκληρη τη δυτική Αιτωλοακαρνανία, από Μεσολόγγι μέχρι Πάλαιρο, είναι η αγαπημένη μου. Επί ώρες ο ποδηλάτης ταξιδεύει έχοντας στα δεξιά του πανύψηλους και απόκρημνους βράχους που μοιάζουν άβατοι και απόκοσμοι μέσα στη σιωπή τους, ενώ στα αριστερά το Ιόνιο αφήνει τις Σειρήνες του να μαγέψουν τον ταξιδιώτη με τα πολύβουα ερωτικά τους καλέσματα. Ταξιδεύοντας κανείς ανάμεσα από την ησυχία των βουνών και το βουητό των κυμάτων, νιώθει το πετάλι του να γυρίζει αβίαστα ακόμα και στις - λίγες αλλά ρωμαλέες - ανηφόρες που θα βρει στον δρόμο του μέχρι τον Μύτικα. Δεξιά κι αριστερά χοροπηδούν κατσίκια στις κόψεις των βράχων, ακραία μετέωρα μεταξύ ζωής και θανάτου, όπου με βλέμμα απορίας, ειρωνικό και πένθιμο ταυτόχρονα, κυττάζουν τον ποδηλάτη σαν να χαίρονται που δεν είναι στη θέση του. Μα κι ο ποδηλάτης χαίρεται που δεν είναι κι αυτός αναγκασμένος από τις συνθήκες της ζωής να πηδά από βράχ...

  Από χαιλαιτς κρατώ: στο 300αρι της Παρασκευής το αποκοσμο κρύο και την υγρασία της βορειοδυτικης Αιτωλοακαρνανιας. 2 βαθμούς με 100% υγρασία δεν είχε ούτε στα μπουντρουμια του Γεντί Κουλέ. Στο 200αρι τις μεθυστικες μυρωδιές από σπιτικό φαγητό παλαιάς κοπής που μοσχοβολαγε από κάθε σπίτι σε κάθε χωριό της Λευκάδας. Μια μυρωδιά που σου αγκάλιαζε κάθε κύτταρο και σε γέμιζε νοσταλγία κι όνειρο. Ηθικό δίδαγμα διημέρου: Μην ακούς όποιον σου λέει ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Μιλάει για τα δικά του όρια, οχι για τα δικά σου.

  «Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν» Η καημένη η γυναίκα του Πρωτομάστορα. Που να 'ξερε ότι η λυγεράδα της θα κρατήσει ολόκληρο τέτοιο λιθαρένιο όγκο. Που να ‘ξερε ότι στην πλάτη της θα στηριχτούν και θα διαβούν καραβάνια κι έμποροι κι ολόκληρα έθνη. Ας είναι, όμως. Μέσα από τον μύθο της ο λαός μας έδωσε την πρώτη εκείνη καταγραφή ότι η γυναίκα είναι το στήριγμα και η αρχή της ανθρωπότητας. Και το θεμέλιο του πολιτισμού. «Το αιώνιο θηλυκό μας τραβάει ψηλά», που γράφει ο Γκαίτε.