Ηλιοταξιδευτής

Το ποδήλατο σού ανοίγει δυνατότητες προσεγγίσεων του χώρου και του χρόνου. Σε καλεί να μεταμορφώσεις τον τόπο σε σύμπαν και τη στιγμή σε αιωνιότητα. Σε προκαλεί να ανακαλύπτεις άλλους χωροχρόνους και άλλες Ελλάδες. Όπου και να πας, όποτε και να πας. Παντού και πάντα.

Διασχίζοντας κανείς τις όμορφες πλαγιές των Τζουμέρκων με το ποδήλατο, φτάνει σε χωριά που δεν είναι πια χωριά. Μα ήταν κάποτε. Κι αν ο ποδηλάτης έχει αυτό που οι ποιητές ονομάζουν εσωτερικό πόνο, τέτοιο βάρος δεν μπορεί να το βαστάξει. Απελπίζεται. Και κλαίει, και περιγράφει. Και πάει λίγο πιο πέρα, στέκεται κάτω από την ξυνομηλιά που ισκιώνει στην άκρη του δρόμου, βγάζει από το τσαντάκι του οριζόντιου σωλήνα ένα κομμάτι χαρτί και γράφει δυο στίχους: "Ήταν εκεί ένας άνθρωπος Κι εδώ ήταν ένας τόπος".

Στον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο στο βάθος όλοι πάνε γρήγορα. Στον ανηφορικό παλιό δρόμο κάποιος αγκομαχά να του βγει η ψυχή βλέποντας με απελπισία στο καταγραφικό του κάτι περίεργα νούμερα με κλίσεις -15%. Τι σημασία έχει ποιος θα φτάσει πιο γρήγορα; Ο νικητής είναι αυτός που θα φτάσει στον προορισμό του με ένα πλατύ χαμόγελο.

  Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει Το τραίνο μας με το πολύτιμο φορτίο Το τραίνο μιας άλλης ώρας Μιας άλλης χώρας που σύνορα δεν έχει. Θα περιμένουμε μην τυχόν περάσει Το τραίνο που δεν μπορεί μια και ξεκίνησε να σταματήσει Τώρα σε σήραγγα μπορεί να βρίσκεται Μπορεί να βρίσκεται σε δύσκολο βουνό Ίσως σε κάμπο με πλημμύρα Σε τόπο που νά' ναι μεσημέρι Ή σ' άλλον που νά' ναι βράδυ Μα θα περάσει. Κι εμείς θα περιμένουμε Γιατί δεν είναι δυνατό να δεσμευθεί Δεν είναι δυνατόν να σπάσει Να κουραστεί σε στέππες και σε πάμπες Και σ' επικίνδυνες ανηφοριές Το τραίνο μας, που σίγουρα θα φτάσει. Θα περιμένουμε λοιπόν ακόμα, Σήμερα κι αύριο και μεθαύριο Θα περιμένουμε το τραίνο πάντα Γιατί δεν είναι δυνατόν να μην περάσει. (Α. Εμπειρίκος, Θα περιμένουμε, 1934)