Ηλιοταξιδευτής

Ο Πλάτων στον μεγάλο μύθο του θανάτου και της γέννησης, με τον οποίο τελειώνει την Πολιτεία του, διηγείται ότι ο Οδυσσέας, ο άνθρωπος που περιπλανώμενος γνώρισε όλη τη φρικτή γνώση του κόσμου, διάλεξε σταθερά κι αδίστακτα να ξαναζήσει απλή, ερημική και άγνωστη ζωή : "βίον ανδρός ιδιώτου απράγμονος και παρημελημένου υπό των άλλων".

"Κύριε, ήρθε η ώρα. Το καλοκαίρι ήταν πολύ μεγάλο. Άφησε τον ίσκιο σου πάνω απ’ τα ηλιακά ρολόγια, και στα λιβάδια ξαμόλα τους ανέμους. Διέταξε τους τελευταίους καρπούς γεμάτοι να ‘ναι, δώσε τους ακόμα δυο μέρες ζεστές σαν νότου, στην τελειότητα ώθησέ τους και κυνήγα βροχή στο δυνατό κρασί την στερνή γλύκα. Όποιος δεν έχει τώρα σπίτι, πια δεν θα χτίσει. Όποιος τώρα μόνος είναι, θα παραμείνει για πολύ, θα ξαγρυπνά, θα διαβάζει, θα γράφει γράμματα μακροσκελή και στις αλέες θα περιφέρεται εδώ και κει ανήσυχος, όταν τα φύλλα στροβιλίζονται". (Ρ. Μ. Ρίλκε, Φθινοπωρινή μέρα)  

Γράφει ο Γκαίτε στο ποίημά του «Τέσσερις εποχές – Vier Jahreszeichen» και συγκεκριμένα στο «Φθινόπωρο»: "Σε ποιόν πρέπει να πιστέψεις, ειλικρινή μου φίλε, μπορώ να στο πω: Πίστεψε στη ζωή: διδάσκει καλύτερα από τον ομιλητή και το βιβλίο." Τι εννοεί όμως; Το απλό. Όταν ο άνθρωπος περιοριστεί στη ζωή έτσι όπως είναι, χωρίς το περιττό, μπορεί να αποκτήσει τη γαλήνη την απαραίτητη για να χαρεί το παρόν και απ’ αυτό το παρόν ολόκληρη τη ζωή. Που σημαίνει ότι πρέπει να θυμάται ότι το σήμερα είναι μόνο άπαξ και να μην φαντάζεται ότι θα επαναληφθεί και αύριο. Γιατί; Γιατί το αύριο είναι μια άλλη μέρα που και αυτή άπαξ θα συμβεί.  

Να επιμένουμε ότι κανένα καλοκαίρι και καμία τρικυμία δεν μάς πήρε κάτι, γιατί δεν συνηθίσαμε, κόντρα στους παρακάτω στίχους του Ελύτη, όρκους να δίνουμε. Υπήρξαμε και είμαστε ονειροπόλοι μεν, αλλά προσγειωμένοι ρεαλιστές δε. Ρεαλιστές και εραστές της αλήθειας και μόνον. "Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία το ραντεβού μας η ώρα μία Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι την εκκλησούλα με το καντήλι Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι Όλα τα πήρε το καλοκαίρι με τα μισόλογα τα σβησμένα τα καραβόπανα τα σχισμένα Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια όλα τα πήρε τα πήγε πέρα τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι"